Wie heeft het niet een keer meegemaakt? Je komt op een werklocatie aan om een ketel te vervangen, riolering te verleggen, warmtepomp aan te sluiten of aircootje te monteren. Krijg je te maken met zo’n dikke betonnen muur van 20 cm waar de leidingen doorheen moeten of een houten draagbalk waar niet in gezaagd of geboord mag worden. Zuchtend pak je de boorhamer om een gat in de muur te maken waar het leidingwerk keurig doorheen kan. Of, in het geval van de draagbalk, ga je keurig aan de slag met wat bochten en buigen, zodat de balk intact kan blijven.

Het kost even wat tijd maar eindresultaat en installatieveiligheid gaan nu eenmaal boven alles. Zo ook laatst bij Karel, die een keteltje mocht plaatsen in een woning waar de muren niet onder deden voor die van een middeleeuws kasteel; met een dikte dus waar je u tegen kon zeggen.

Voor Karel zat er niets anders op dan zijn boorhamer uit het stof te halen om een gat te forceren op de plaats waar de rookgasfvoer moest komen. Nadat hij ruim een half uur in een ongemakkelijke houding met het heftig kloppende machine in zijn handen stof had lopen happen – en hij er zelf eigenlijk al de brui aan wilde geven – deed het apparaat dit voor hem: ‘plof’ hoorde hij en zijn boorhamer was overleden.

Karel had net een stuk van 20 x 20 cm uitgehakt. Te klein om de af- en aanvoer naar buiten te kunnen krijgen. Hij zag het echter niet zitten om zijn lijdensweg met de hand beitelend te gaan vervolgen. Gelukkig kun je Inox prima buigen en kneden. Ofwel: rond dan wel ovaal, Karel monteert het allemaal!

Wederom met dank aan Pim Breet voor de foto uit zijn Karel archief (Ook een Karel archief met ons delen: redactie@merlijnplus.nl of stuur het toe via onze sociale media kanalen)

Karel was vorige week zaterdag met zijn neefje naar een welbekend groot subtropisch zwemparadijs geweest. De kleine jongen is dol op water en voelde zich volledig in zijn sas in het zwemwalhalla van de groene kikker. Karel ging met zijn kleine naamgenoot van wildwaterbaan naar bubbelbad en samen hadden ze de tijd van hun leven.

De grote glijbanen waren voor beiden toch wel het hoogtepunt van de dag. Karel had – de vakman die hij is – met grote bewondering staan kijken naar al die buisverbindingen die samen de glijbaan vormden. Om een beetje glijsnelheid te creëren waren een strak ontwerp en dito installatie van die wirwar aan buizen een eerste vereiste, vermoedde Karel. Echt een puik stukje vakwerk waarbij je je vingers kunt aflikken.

Daar moest Karel afgelopen maandag aan denken tijdens het aansluiten van een nieuwe ketel bij één van zijn klanten. ‘Wat nou als ik ook zo’n glijbaanconstructie maak? Met een goede bocht erin gaan de rookgassen als een Max Verstappen omhoog en is de kans op koolmonoxide in huis natuurlijk helemaal nihil.’ En voilà, daarmee was het rookgasafvoerparadijs geboren.

Met dank aan Pim Breet voor het toesturen van de foto.

Afgelopen week kreeg Karel bezoek van een vertegenwoordiger van een bekend leiding- en appendagemerk. De man in kwestie had wellicht zijn werk voorbij zien komen. Hij vond het de hoogste tijd dat Karel eens stopte met het buigen van leidingen en overging op flexibele versies die gekneld kunnen worden.

Karel was direct overtuigd van de uitstekende verkoopkwaliteiten van de beste man en haalde ’s middags bij het bezoek aan zijn vaste groothandel direct het benodigde materiaal voor een radiatorklus waarmee hij bezig was. Hij had nooit geweten dat het persen van leidingen zou lekker makkelijk ging. De ene na de andere koppeling knelde hij moeiteloos aan de volgende. De radiator was dan ook binnen no-time volledig operationeel.

Het enige minpuntje dat Karel kon ontdekken, was dat je wel erg veel materiaal nodig hebt voor twee kleine aansluitinkjes. Misschien dat hij de volgende keer toch maar weer de oude vertrouwde pijpenbuiger ter hand zou nemen.

Mevrouw Karel leest graag woonbladen. Karel zelf heeft er niet zoveel mee. Maar het is af en toe een handige bron van informatie als het gaat om bijvoorbeeld nieuw sanitair dat op de markt is verschenen. Kan hij in ieder geval beslagen ten ijs komen bij vragen over de laatste ontwikkelingen op het gebied van design, kleur en prijs. Wat hem betreft is een pleepot een pleepot, maar de woonbladen denken daar anders over. Ze schrijven over een nieuw toilet alsof het een schilderij van  Van Gogh of beeld van Michelangelo is, dat na jaren vergetelheid in een kelder is gevonden. Hij ziet teksten voorbij komen als: ‘de toiletvorm is een elegante weerspiegeling van een windloze ochtend aan een meer’ of ‘het urinoir roept tijdloze reacties op van pure esthetiek’. De teksten zijn vaak zo nietszeggend dat Karel regelmatig in een schaterlach uitbarst als hij weer zo’n bizarre aanéénschakeling van woorden voorbij ziet komen.

Grappig genoeg werd Karel afgelopen week gevraagd om een prangend probleem bij een regionaal lifestyle magazine aan te pakken. Het herentoilet ontbrak het aan een goed functionerend urinoir. Bij zo’n klant kun je natuurlijk niet aankomen met zomaar een pispot. Daar moest natuurlijk een door een bekende designer bedachte plasmogelijkheid komen te hangen.

Nou had Karel nog wel een waterloos urinoir liggen in zijn bus, maar niet met een esthetisch design dat deed denken aan een windloze ochtend aan een meer. Om dan maar zijn winstmarge overboord te gooien en één of ander duur ding op te hangen, zag Karel uiteraard niet zitten. Gelukkig is hij niet voor één gat te vangen en monteerde hij de standaard pissoir aan de muur (maar dan 180 graden gedraaid). In deze opstelling kan het urinoir doorgaan voor ‘een lotusbloem in een oase van de Kalahari woestijn met strakke lijnen die een uiting zijn van pure warmte op een koude wintermiddag bij een open haard’.

U kent het wellicht wel vanuit uw eigen thuissituatie: pubers die urenlang de badkamer claimen. Ze staan zo lang onder de douche dat het lijkt of ze willen bewijzen dat water uit de kraan wel degelijk op kan raken. En ondertussen valt elk kwartaal de waterrekening op de deurmat met daarop steevast exorbitant hoge bedragen.

Datzelfde probleem had afgelopen week een klant van Karel. De man was het zat om altijd tegen een dichte badkamerdeur aan te lopen. Maar ondanks dat hij zijn kroost al menigmaal had gesommeerd niet steeds zo idioot lang te douchen, bleef de ergernis voortduren.

Na flink wat Googlen was de goede man een watertimer tegengekomen en had hij Karel gevraagd een dergelijk systeem te installeren. Totaal onbekend met elektronica in de badkamer, zag deze helemaal niks in een dergelijke oplossing. Karel wist – uiteraard – wel iets beters om het kroost van zijn klant snel onder de douche vandaan te krijgen.

Binnen 4 minuten had hij zijn waterbesparend douchesysteem bedacht én aangelegd. De strategisch geplaatste glijstang zorgde voor 3 douche-opties: ‘te heet om onder te staan’, ‘te koud om onder te staan’ of ‘te weinig om onder te staan’. Dat de klant zelf ook wel eens comfortabel warm wil douchen, was Karel helaas ontschoten.

U heeft ze ook vast wel in uw klantenbestand zitten, de klanten met een compleet steriel huis, symmetrisch geplaatste meubels en spiegelende witte vloeren. Als u daar binnenkomt wordt u verzocht uw werkschoenen uit te doen of, als het niet anders kan, van die zwembadslofjes over uw schoenen aan te trekken om beschadigingen en vuiligheid te voorkomen. De klant met het type inrichting ‘alles strak’. De klant waar Jan des Bouvrie nog interieuradvies komt halen. De klant die u koffie aanbiedt maar dan wel uit een aftands kopje dat speciaal bewaard wordt voor ‘werklui’, want de klant moet er toch niet aan denken dat zijn design porseleinen kopjes met uw ruwe werkmanshanden in aanraking komen. De klant waar u eigenlijk al moe van wordt als u ze bellen.

Karel heeft ook zo’n klant waar zijn nekharen van overeind gaan staan. Hij heeft al een paar keer geprobeerd om van haar af te komen door exorbitant hoge rekeningen te sturen. Of door halverwege een klus onder het mom van een spoedgeval weg te gaan, de klant achterlatend in een koud huis. Maar niets heeft tot nu toe geholpen. Mevrouw maakt net zo makkelijk het geld over en trekt doodleuk een dure design trui aan, wachtend op de dag dat Karel zijn werk komt afmaken (twee dagen later).

Deze week had ze weer gebeld. Of hij een nieuwe radiator kon monteren in de badkamer, uiteraard zo´n design ding. Zuchtend en steunend trok Karel naar de woning. Op zijn sokken betrad hij de badkamer, nadat hij eerst zijn koffie uit een aftands kopje had gedronken. De klant riep hem nog na dat de radiator zo strak mogelijk tegen de wand moest worden gemonteerd. En op dat moment wist Karel hoe hij van haar af kon komen. “Strak tegen de wand, dat kan ze krijgen.” Als ze nu nog zaken met hem wilde doen, zou hij zijn waterpomptang opeten.

In zijn vorige leven was Karel werkzaam bij een drinkwaterbedrijf als monteur. Zo nu en dan wordt hij nog wel eens gevraagd om wat kleine klusjes voor dit bedrijf op te lossen. Dat loopt een beetje uiteen van het vervangen van een hoofdkraan tot het aansluiten van een nieuwe meter. Zo wisten zijn oud collega’s dat hij wat renovatiewerk aan het doen was in een kantoorcomplex waar de watermeter vervangen diende te worden. Logisch dus dat ze hem vroegen die nieuwe meter gelijk maar mee te pakken. Een extraatje was zo snel verdiend, vond ook Karel, en omdat zijn oud werkgever hem nu al jarenlang met enige regelmaat inschakelde, besloot onze handyman dat het wel eens tijd was om wat terug te doen.

Aan dat water is natuurlijk geen droog brood aan te verdienen, wist Karel, en daarom bedacht hij een geniale oplossing om het voor zijn oud-werkgever allemaal wat lucratiever te maken. Hij installeerde twee watermeters. ‘Kunnen ze dubbel afrekenen en loopt het geld bij het waterbedrijf twee keer zo hard binnen.’

Dat Karel geen Einstein is, weten we inmiddels wel. Maar kennelijk heeft hij ook aan praktische natuurkunde een broertje dood. Met het aanleggen van een dubbele watermeter en de toch wel talrijk aanwezige hoofdkranen – die hij om onduidelijke redenen had toegevoegd –  krijgt zijn oud werkgever alleen maar flink hogere kosten voor zijn kiezen. Die van Karel namelijk.

Karel vierde zijn vakantie deze zomer volgens het Belgische schoolsysteem. Van 30 juni tot en met 31 augustus had hij geen ene reet uitgevoerd. Hij had, net als een van zijn leveranciers uit het land van de frieten en Urbanus, een welverdiende sabbatical opgenomen. Zijn telefoon stond op voicemail en zijn website vermeldde dat hij gesloten was tot en met eind augustus. Met vrouw en caravan was hij afgezakt richting de Middellandse Zee om daar eens lekker twee maanden zijn zuurverdiende centen te spenderen.
Dat was hem prima bevallen. Na helemaal tot rust te zijn gekomen, begon hij – eenmaal thuisgekomen – zonder stress en met hernieuwde werkinspiratie aan zijn eerste klus. Het maakt hem niet uit dat het ‘maar’ om een toiletklus ging. Dit was er eentje van bovengemiddeld niveau: in een kantoor waar iedereen in van die glazen ruimten werkt.
Karel – designliefhebber die hij is – kon dit interieurconcept natuurlijk niet zomaar overboord gooien en besloot daarom te kiezen voor douchewanden i.p.v. de gebruikelijke ondoorzichtige toiletwanden. De toiletbezoekers van dit kantoor blijken er overigens in het geheel niet mee te zitten, gewend als ze zijn aan de eveneens open structuur van hun werkplekken.