Het is alweer een behoorlijk tijdje geleden, maar Karel weet het nog goed: de eerste ketel die hij ophing. Het tijdstip van de niet modulerende ketel was net voorbij. Karel was 16 jaar oud en werkte samen met Karel sr. (net zo bekwaam als Karel zelf). Senior vond dat Karel, na zijn voortgezet onderwijs te hebben afgerond, direct maar bij hem in de zaak moest komen werken. Dan kon hij hem de fijne kneepjes van het vak eens goed leren. Want een opleiding in de schoolbanken was wat senior betreft te veel theoretisch geneuzel.
De ketels uit die tijd waren nog van die zware bakbeesten, niet condenserend en met een rendement waar nu een energielabel G aan zou hangen. Karel vond het allemaal machtig interessant en snoof elk stukje onderwijs van senior op.
Inmiddels zijn we bijna 40 jaar verder en zit senior hoogbejaard in een bejaardentehuis, terwijl Karel er nog steeds vrolijk op los klust met alle tips en trucs van senior in het achterhoofd. Volledig aangepast aan de hedendaagse technologie installeert hij de huidige ketels, waaraan je je tegenwoordig geen breuk meer tilt, die allemaal keurige labels hebben en in de meest bijzondere omstandigheden nog keurig door draaien.
Dat laatste had Karel zelf meerdere keren ervaren, met name als hij weer wat houtje-touwtje werk had uitgevoerd omdat hij – niet voor het eerst – wat vergeten was. Ook dit keer weer. Het gat voor de aanvoer naar de ketel had Karel op een totaal verkeerde plek geboord. Gevolg: hij miste een slordige 50 cm aan buis om het geheel aan elkaar te monteren.
Gelukkig hebben die moderne ketels alle extra lucht helemaal niet nodig voor een goede verbranding. Met een gerust hart gebruikte hij dus wat rioolbuis en andere restmateriaal om het geheel toch nog een fraai aanzien te geven. Om de klant in kwestie gerust te stellen, schreef hij op het plafond bovendien een geruststellende boodschap. Alles wat extra is, is tenslotte niet altijd noodzakelijk.
