De afgelopen week was het wederom een keteltje voor Karel. Een standaardklusje, zou je zeggen. Maar nee, dit keer had hij een troef in handen: de makkelijk buigbare leiding. Geen gestuntel met starre buizen die nét niet wilden passen, geen gedoe met extra koppelingen. Nee, deze leiding zou precies komen waar Karel ‘m hebben wilde.

Met een paar soepele bewegingen gaf hij de leiding vorm. Linksom, rechtsom, een sierlijke boog hier, een elegante lus daar. En toen gebeurde het: bij de eerste volledig, onnodige bocht begon zijn kunstenaarshart sneller te kloppen. Dit was geen simpele installatie meer, dit was een meesterwerk in wording. Waarom kiezen voor een rechte lijn als je ook een vloeiende curve kunt maken? Een beetje speelsheid kan geen kwaad, zolang het maar werkt.

En, zoals het een echte kunstenaar betaamd, weigerde Karel zijn kunstwerk te laten verstoren door iets simpels als beugels. Nee, die zouden de natuurlijke schoonheid van de installatie alleen maar verpesten. De leiding moest vrij kunnen dansen langs de verdelers, ongehinderd, als een penseelstreek van een meester op een leeg doek. Vastzetten? Geen denken aan. Dit was geen schoolvoorbeeld van een technische installatie, dit was een organische compositie, een harmonie van techniek en creativiteit.

Karel keek tevreden naar het resultaat: een kronkelend meesterwerk dat zich perfect tussen de verdelers door slingerde. Geen koppelstuk te veel, geen geklooi met extra verbindingen. Gewoon één soepele, makkelijk buigbare leiding die zijn eigen weg vond, met een klein artistiek tintje.

Karel had al van kinds af aan een diepgewortelde haat voor alles wat op een draad leek. Zijn veters? Die zaten steevast in een achtvoudige knoop verstrikt, alsof ze een eigen wil hadden. Zijn koptelefoon? Na drie minuten in zijn zak leek het ding meer op een vogelnest dan op een functioneel stuk techniek. En toen hij ooit probeerde een simpele kerstverlichting op te hangen, werd hij bijna gewurgd door een snoer dat ogenschijnlijk zelf besloot een lasso rond zijn nek te vormen.

Het was dan ook niet meer dan logisch dat draadjes hem in zijn werk als loodgieter tot waanzin dreven. Buizen? Geen probleem. Water? Prima. Maar draadjes? Die waren er alleen maar om hem het leven zuur te maken.

Twee weken geleden moest hij een ketel vervangen. Een routineklus, zou je denken. Maar toen hij het oude apparaat losschroefde, zag hij het al: een wirwar van elektriciteitsdraden, thermostaatkabels en andere nutteloze onzin, allemaal samengeklonterd in een chaotische spaghetti. Hij voelde de woede al opborrelen. Rustig blijven, Karel.

Hij probeerde één draad los te trekken. Meteen kwamen er drie andere mee, waarvan er eentje spontaan brak. Uiteraard. Met een diepe zucht greep hij een tang en begon op zijn eigen ‘creatieve’ manier de boel aan te sluiten. De thermostaat? Die prutste hij vast zoals het uitkwam. Aarding? Ach, dat was vast niet zo belangrijk. En dat ene losse draadje? Als het echt nodig was, had het wel op een logische plek gezeten.

Toen hij klaar was, bekeek hij het resultaat. De ketel hing, het water stroomde, en de verwarming deed iets. Mission accomplished.

Een week later ging de telefoon. "Karel, de thermostaat doet vreemd. Soms wordt het sauna, soms lijkt de kachel dood."

Karel sloot zijn ogen en kneep de brug van zijn neus dicht. Draadjes. Altijd die verdomde draadjes.

Een paar weken geleden was Karel op bezoek bij een klant met een identiteitscrisis. Deze klant bleef maar twijfelen: moet ik nou een cv-ketel nemen of een warmtepomp? Op een gegeven moment was Karel het geneuzel van de beste man een beetje zat en bedacht hij (hoe kan het ook anders) zelf maar een lumineuze oplossing. Hij overtuigde de klant eerst nog maar even voor de oude vertrouwde ketel te gaan en beloofde hem binnen no-time van het gas af te halen wanneer hij maar wilde.

De man, die verder geen enkel idee had van installatietechniek, legde zijn installatie volledig handen van Karel. Het resultaat mocht er zijn, na een dagje lekker prutsen. Karels nieuwe concept: flexibel van het gas af.

Innovatief? Absoluut! Veilig? Ach, daar kijkt Karel wat pragmatische naar. Die CE-keuringen en NEN-normen zijn toch vooral suggesties, geen absolute waarheden? Wat kan er nou misgaan met een flexibele slang die losjes door het installatiehok slingert?

En zeg nou zelf, waarom zou je jezelf beperken met een degelijke koperen leiding als een flexibele slang de vrijheid biedt om morgen al van mening te veranderen? Vandaag gas, morgen elektrisch, overmorgen een houtkachel. Karel houdt alle opties open.

Normaal gesproken gaat Karel voor absolute winstmaximalisatie. Maar zijn klant van deze week spande de kroon: "Ik wil dat je deze drie ketels installeert; ze werken nog prima." Karel keek naar de stapel verouderde ketels die de klant voor een prikkie op de kop had getikt.

"Nou ja," dacht hij, "als jij het zegt..." Hij sleurde de drie antieke beestjes naar de kelder en begon enigszins verveeld aan de installatie. Maar eenmaal bij de rookgasafvoer aangekomen, kreeg hij plots een lumineus idee. Drie aparte afvoeren? Veel te veel werk. Bovendien, met deze museumstukken was de kans groot dat ze binnen een jaar weer de geest zouden geven. Met behulp van een paar stevige flexibele buizen en een flinke dosis duct tape fabriceerde Karel één gezamenlijke rookgasafvoer in elkaar. Drie ketels, één gat. Efficiëntie ten top! "Zolang ze niet allemaal tegelijk aanslaan, komt het wel goed," mompelde hij tegen zichzelf.

Tevreden keek Karel naar zijn meesterwerk. De klant had zijn zin met zijn goedkope ketels en de rook vond zijn weg naar buiten (hopelijk). Karel kon weer door naar de volgende klus. Zo zie je maar weer: Karel is niet voor één gat te vangen.