Er zijn maar weinig mensen zo flexibel als Karel. Een uurtje overwerken? Geen probleem (dat kan er nog wel bij op de factuur). Een klus aannemen om er vervolgens achter te komen dat er al een andere klus staat voor dezelfde dag. Dan doet Karel gewoon beide klussen voor de helft. Geen geschikt materiaal meegenomen? Hij gebruikt wat nog voorhanden is.

De afgelopen week mocht Karel opdraven om twee nieuwe ketels aan te sluiten maar kwam daar nog een ingewikkelde storing tussendoor. Alles liep zo uit (de hand). Bij de ketel nummer 2 kwam hij erachter dat hij geen rookgaskanaal meer bij zich had. Het liep inmiddels al tegen zessen, de groothandel was al gesloten en – erger nog – zijn prakkie stond al bijna op tafel bij mevrouw Karel.

Gelukkig kon hij terugvallen op zijn onvolprezen flexibiliteit. Want Karel maakt natuurlijk graag zijn werk af. In zijn bus lag nog wat afvoerleiding voor een wasdroger. Daarmee lukte het hem toch nog snel het geheel prima aan te sluiten, zodat hij op tijd thuis aan kon schuiven voor zijn welvrdiende stamppotje. De komende week zou hij nog wel even teruggaan om de boel alsnog te fixen.

In zijn vrije tijd is Karel een fervent wandelaar. Hij vind het heerlijk om een lekker blokje om te gaan. Maar eenmaal aan het werk ligt dat volstrekt anders. Hij beweegt dan het liefst zo min mogelijk. Aan teruglopen naar zijn bus voor vergeten materialen heeft hij een broertje dood. Zijn motto: “Een wandeling in vrije tijd geeft altijd veel jolijt, maar op het werk een blokje om is feitelijk oliedom”. Kortom, Karel houdt werk en privé strikt gescheiden.

Nou komt het wel eens voor dat Karel toch net wat materiaal te kort komt tijdens een klus. Om dan maar terug te lopen naar zijn bestelbusje of, erger nog, terug te rijden naar zijn thuismagazijntje… Hij bedenkt liever een ‘innovatieve’ oplossing om zijn installatiewerk alsnog tot een ‘goed einde’ te brengen.

Dat was laatst niet veel anders. Bleek hij teflon vergeten te zijn voor het afdichten van het onderblok en had hij ook de juiste aansluiting voor de leiding op het blok niet bij zich. Ach, een beetje roest houdt enige lekkage vast snel tegen en met wat sokjes kom je ook een heel eind.

Met dank aan Camiel Hack voor het spotten van deze Karel

Karel was weer eens teruggeroepen naar de supermarkt waar hij al diverse keren eerder zijn beste werk had afgeleverd.  Zo functioneerde het luchtkanaal dat hij had geïnstalleerd nog prima… op wat condensatieprobleempjes na. Precies boven de koelvitrines drupte regelmatig water in de nek van nietsvermoedende klanten. Of Karel daar wat aan kon doen.

In principe een klusje van logisch nadenken en handelen natuurlijk. Het probleem bij de bron aanpakken: de luchtbehandelingskast. Maar Karel had wel meer te doen dan een complete installatie doormeten. Dat kon allemaal simpeler en sneller… met een fraai gootje. Probleem opgelost, het condenswater wist zo prima zijn weg achter de koeling te vinden. Dankzij de warmte van de compressoren verdampte het water bovendien weer snel. Karel kon direct weer aan de slag met zijn volgende klus.

Wie heeft het niet een keer meegemaakt? Je komt op een werklocatie aan om een ketel te vervangen, riolering te verleggen, warmtepomp aan te sluiten of aircootje te monteren. Krijg je te maken met zo’n dikke betonnen muur van 20 cm waar de leidingen doorheen moeten of een houten draagbalk waar niet in gezaagd of geboord mag worden. Zuchtend pak je de boorhamer om een gat in de muur te maken waar het leidingwerk keurig doorheen kan. Of, in het geval van de draagbalk, ga je keurig aan de slag met wat bochten en buigen, zodat de balk intact kan blijven.

Het kost even wat tijd maar eindresultaat en installatieveiligheid gaan nu eenmaal boven alles. Zo ook laatst bij Karel, die een keteltje mocht plaatsen in een woning waar de muren niet onder deden voor die van een middeleeuws kasteel; met een dikte dus waar je u tegen kon zeggen.

Voor Karel zat er niets anders op dan zijn boorhamer uit het stof te halen om een gat te forceren op de plaats waar de rookgasfvoer moest komen. Nadat hij ruim een half uur in een ongemakkelijke houding met het heftig kloppende machine in zijn handen stof had lopen happen – en hij er zelf eigenlijk al de brui aan wilde geven – deed het apparaat dit voor hem: ‘plof’ hoorde hij en zijn boorhamer was overleden.

Karel had net een stuk van 20 x 20 cm uitgehakt. Te klein om de af- en aanvoer naar buiten te kunnen krijgen. Hij zag het echter niet zitten om zijn lijdensweg met de hand beitelend te gaan vervolgen. Gelukkig kun je Inox prima buigen en kneden. Ofwel: rond dan wel ovaal, Karel monteert het allemaal!

Wederom met dank aan Pim Breet voor de foto uit zijn Karel archief (Ook een Karel archief met ons delen: redactie@merlijnplus.nl of stuur het toe via onze sociale media kanalen)

Afgelopen week kreeg Karel bezoek van een vertegenwoordiger van een bekend leiding- en appendagemerk. De man in kwestie had wellicht zijn werk voorbij zien komen. Hij vond het de hoogste tijd dat Karel eens stopte met het buigen van leidingen en overging op flexibele versies die gekneld kunnen worden.

Karel was direct overtuigd van de uitstekende verkoopkwaliteiten van de beste man en haalde ’s middags bij het bezoek aan zijn vaste groothandel direct het benodigde materiaal voor een radiatorklus waarmee hij bezig was. Hij had nooit geweten dat het persen van leidingen zou lekker makkelijk ging. De ene na de andere koppeling knelde hij moeiteloos aan de volgende. De radiator was dan ook binnen no-time volledig operationeel.

Het enige minpuntje dat Karel kon ontdekken, was dat je wel erg veel materiaal nodig hebt voor twee kleine aansluitinkjes. Misschien dat hij de volgende keer toch maar weer de oude vertrouwde pijpenbuiger ter hand zou nemen.

Mevrouw Karel leest graag woonbladen. Karel zelf heeft er niet zoveel mee. Maar het is af en toe een handige bron van informatie als het gaat om bijvoorbeeld nieuw sanitair dat op de markt is verschenen. Kan hij in ieder geval beslagen ten ijs komen bij vragen over de laatste ontwikkelingen op het gebied van design, kleur en prijs. Wat hem betreft is een pleepot een pleepot, maar de woonbladen denken daar anders over. Ze schrijven over een nieuw toilet alsof het een schilderij van  Van Gogh of beeld van Michelangelo is, dat na jaren vergetelheid in een kelder is gevonden. Hij ziet teksten voorbij komen als: ‘de toiletvorm is een elegante weerspiegeling van een windloze ochtend aan een meer’ of ‘het urinoir roept tijdloze reacties op van pure esthetiek’. De teksten zijn vaak zo nietszeggend dat Karel regelmatig in een schaterlach uitbarst als hij weer zo’n bizarre aanéénschakeling van woorden voorbij ziet komen.

Grappig genoeg werd Karel afgelopen week gevraagd om een prangend probleem bij een regionaal lifestyle magazine aan te pakken. Het herentoilet ontbrak het aan een goed functionerend urinoir. Bij zo’n klant kun je natuurlijk niet aankomen met zomaar een pispot. Daar moest natuurlijk een door een bekende designer bedachte plasmogelijkheid komen te hangen.

Nou had Karel nog wel een waterloos urinoir liggen in zijn bus, maar niet met een esthetisch design dat deed denken aan een windloze ochtend aan een meer. Om dan maar zijn winstmarge overboord te gooien en één of ander duur ding op te hangen, zag Karel uiteraard niet zitten. Gelukkig is hij niet voor één gat te vangen en monteerde hij de standaard pissoir aan de muur (maar dan 180 graden gedraaid). In deze opstelling kan het urinoir doorgaan voor ‘een lotusbloem in een oase van de Kalahari woestijn met strakke lijnen die een uiting zijn van pure warmte op een koude wintermiddag bij een open haard’.

U kent het wellicht wel vanuit uw eigen thuissituatie: pubers die urenlang de badkamer claimen. Ze staan zo lang onder de douche dat het lijkt of ze willen bewijzen dat water uit de kraan wel degelijk op kan raken. En ondertussen valt elk kwartaal de waterrekening op de deurmat met daarop steevast exorbitant hoge bedragen.

Datzelfde probleem had afgelopen week een klant van Karel. De man was het zat om altijd tegen een dichte badkamerdeur aan te lopen. Maar ondanks dat hij zijn kroost al menigmaal had gesommeerd niet steeds zo idioot lang te douchen, bleef de ergernis voortduren.

Na flink wat Googlen was de goede man een watertimer tegengekomen en had hij Karel gevraagd een dergelijk systeem te installeren. Totaal onbekend met elektronica in de badkamer, zag deze helemaal niks in een dergelijke oplossing. Karel wist – uiteraard – wel iets beters om het kroost van zijn klant snel onder de douche vandaan te krijgen.

Binnen 4 minuten had hij zijn waterbesparend douchesysteem bedacht én aangelegd. De strategisch geplaatste glijstang zorgde voor 3 douche-opties: ‘te heet om onder te staan’, ‘te koud om onder te staan’ of ‘te weinig om onder te staan’. Dat de klant zelf ook wel eens comfortabel warm wil douchen, was Karel helaas ontschoten.