Verkoeling in het restaurant
Vorige week belde de restauranteigenaar van een lokale Caribische eetgelegenheid hem hierover. Karel was er na een ketelklusje nog even snel langsgereden. Het restaurant bevond zich op de begane grond in een gezellige winkelstraat, met erboven een appartement. Om voldoende koelcapaciteit te genereren moest er toch wel een behoorlijke unit opgehangen worden. De uitbater vond het allemaal prima, zolang zijn klanten maar niet meer van hun stoel afdreven tijdens de dis. Karel kreeg de opdracht de beste oplossing te installeren.
Hij bestelde een flinke unit en begin deze week begon hij aan zijn klus. Het systeem van ongeveer een meter of 2 lang kon hij maar net in zijn bus kwijt. Het uitladen kostte hem, vanwege omvang en gewicht, zo’n beetje zijn rug. Eenmaal in het restaurant kwam hij erachter dat er helemaal geen ruimte was in het plafond om een dergelijk bakbeest te monteren. Dat betekende dus dat hij dat zware rotding weer in zijn bus moest slepen, een ander systeem moest bestellen en de klant met zijn drijvende eters moest laten wachten totdat hij weer tijd had voor deze toch wel aardige klus. Dat nooit, dacht Karel, en zie met welke fantastische oplossing hij op de proppen kwam.
Wat zullen de restaurantbezoekers voortaan in een perfect geconditioneerde ruimte kunnen genieten van hun maaltijd!
Keteltjes stampen
Hoewel de brancheorganisatie, overheid en fabrikanten allemaal schreeuwen dat iedereen aan de warmtepomp moet, blijken de ketelproducenten overuren te draaien in hun productiefaciliteiten. Bij menig ketelboer is elke ketel die van de band af rolt al bij voorbaat verkocht en zijn er zelfs wachtlijsten voor het bemachtigen van een gas gebruikende verwarmer. Menig consument schrikt van de aanschafprijs van een warmtepomp en laat zijn inmiddels afgeschreven ketel toch nog maar een keer vervangen door een nieuw exemplaar.
Karel kan erover meepraten. De telefoon staat bij hem roodgloeiend. Uit de wijde omtrek ontvangt hij aanvragen om maar even een keteltje te vervangen. Dat resulteert natuurlijk in lekker veel omzet voor Karel. Best fijn, maar als éénpitter kan hij zoveel opdrachten niet altijd even goed aan.
Afgelopen week kwam hij erachter dat hij eigenlijk net één klusje te veel had aangenomen. Op de valreep wist hij dit keteltje er gelukkig toch nog even snel ‘in te stampen’. De klant natuurlijk blij dat Karel toch nog langs had kunnen komen. Die liet het dus wel na om misplaatst te zeuren over het ontbreken van degelijk beugel- en leidingwerk en een correcte aansluiting van het cv-systeem.
Onze vakman zelf weet dat hij door deze haastklus in de winter in ieder geval weer een reden heeft om bij deze klant terug te komen. Want aangenaam warm zal het in dit huis dan waarschijnlijk niet zijn.
Beugeltjesbezoek
Vorige week kwam er een vertegenwoordiger van de lokale groothandel bij Karel langs. Eigenlijk houdt Karel altijd de boot af voor dit soort bezoekjes (hij heeft het tenslotte al druk zat). Maar de vertegenwoordiger had hem lekker gemaakt met het vooruitzicht wat beugeltjes mee te nemen. En tegen wat gratis flesjes bier zegt onze nijvere vakman natuurlijk geen nee.
De beste man had een koffer bij zich met producten die onlangs in het assortiment waren opgenomen. Hij vertelde er honderduit over, waarbij het Karel opviel dat alle fabrikanten vooral productveiligheid en montagegemak zeer hoog in het vaandel dragen. Vanzelf kwam het gesprek zo op het beugelen. Of Karel ook helemaal vertrouwd was met deze veilige en snelle manier van monteren?
Schoorvoetend bekende Karel dat hij wel eens een poging had ondernomen, maar het ook wel een hoop onzin vond. De vertegenwoordiger drukte Karel op het hart dat beugels toch echt altijd moeten; veiligheid boven alles, een kwestie van leven of dood, zo verzekerde hij. Karel ging uiteindelijk overstag en bestelde bij de gehaaide zaakvoerder meteen een assortiment aan beugels waar je u tegen kon zeggen.
Een dag later kon hij zijn bestelling afhalen bij de grossierderij en ging hij er direct mee aan de slag, veilig en snel. Maar misschien had de vertegenwoordiger eerst nog even moeten uitleggen waarvoor beugels eigenlijk dienen.
Achter elke deur…
Karel is zo’n man die veel dingen maar voor een gedeelte meekrijgt. Zo hoort hij iets over waterverspilling en sluit hij een toilet in zijn ogen duurzaam aan; iets over veilig werken en slaat hij door in het veilig maken van bouwplaatsen; iets over gevaar voor Legionella en creëert hij – met alle goede bedoelingen – juist een gevaarlijke situatie. Deze week was dat niet anders. Karels hulp werd ingeroepen om een wasbak en afvoer aan te leggen in een bijkeuken. Geen werk dat natuurlijk erg veel voeten in de aarde heeft voor de handige klusser die Karel is. Vooral als er al een afvoerleiding in de hoek van de ruimte aanwezig is. Daar moest iets meer van te maken zijn, bedacht hij, meteen denkend aan de catchy reclameslogan over een fecaliënvermaler die hij vanmorgen nog op de radio hoorde: ‘Achter elke deur…’, nou ja, u weet wel. Zo’n vermaler leek hem wel een leuke uitdaging. Toegegeven, de gootsteen hangt er prima bij en de vermaler maalt er vrolijk op los. Maar of er nou ook achter deze deur per sé eentje moest komen te hangen?
Nooit meer legionella gevaar
Met het warme weer ligt legionellagevaar in de huishoudelijke omgeving extra op de loer. Een tuinslang die de hele dag in de zon ligt op te warmen; opgewarmd water dat via het vijverfonteintje omhoog wordt gepompt en lekker de tuin vernevelt terwijl je op het terras ernaast zit; of wat te denken van leidingen die tegen de buitenmuur van het huis aanliggen, waarin het water een voor Legionella aangename temperatuur bereikt. Karel is zich volop bewust van al deze gevaren. Daarop anticiperend heeft hij al enige tijd geleden een standaard anti-legionella-concept bedacht voor huishoudelijke situaties. Uit voorzorg past hij bij ieder cv- of leiding gerelateerd klusje dit concept toe. Na elke cv-ketel, palletketel of zonneboiler plaatst onze meedenkende legionellabestrijder een fijne naverwarmer die hij – om helemaal zeker van zijn zaak te zijn – nog even ‘tweakt’ tot het water een temperatuur van 100 graden Celsius weet te bereiken. En het werkt! Klachten over Legionella heeft hij nog nooit gekregen. Wel wat meldingen over brandwonden. Maar ja, daar kan hij niet zo veel mee. Die vallen immers niet onder zijn vakgebied.
Duurzaam toilet
Als voorvechter van alles wat duurzaam is, loopt Karel natuurlijk ver voor alle trends uit. De warmtepompenhausse is wat hem betreft allang achterhaalt. Wil je echt duurzaam bezig zijn, dan moet je je focussen op waterverspilling. Met name in openbare gelegenheden ziet Karel het de spuigaten uitlopen. Al die fout afgestelde toiletgroepen, 6-literspoelingen voor een plasje; nee dat is aan onze duurzaamheidsgoeroe niet besteed.
Neem nou het restaurant waar hij onlangs een toiletruimte moest opknappen. Daar hing altijd een urinoir, maar de uitbater wilde deze graag inwisselen voor een wc waarvan ook de vrouwelijke bezoeker bij hoge nood gebruik zou kunnen maken. Maar ja, een urinoir is feitelijk een fantastisch duurzaam product, dat maar 1,5 liter water per spoelbeurt verbruikt. Nu moest Karel het hele inbouwspoelsysteem uit de muur gaan hakken, voor zo’n waterverspillend hangtoilet. Belachelijk!
Gelukkig kon hij de restauranteigenaar na een vlammend betoog over de CO2 voetprint van het restaurant en de Groningse gasproblematiek (!) ervan overtuigen voor een super groene en duurzame oplossing te kiezen. De inbouwspoeling van het urinoir kon blijven zitten en de eigenaar zou een bordje plaatsen dat alleen een kleine boodschap gewenst is.
Tuinieren met Karel
Een gemiddelde week van Karel is geen kattenpis: vakwerk afleveren, het commentaar hierop incasseren, uitleggen dat het allemaal echt wel klopt, terugkomen voor reparaties, wederom aanhoren dat er iets mis is en dan uiteindelijk – na nog drie boze telefoontjes van een klant – de installatie definitief afronden. Futloos gaat Karel iedere keer weer zijn welverdiende weekend in, maar dan vindt hij ook helemaal zijn persoonlijke oase van rust. Karel trekt zich terug op dé plek waar hij zich weer 100% kan opladen, waar hij geen commentaar krijgt op zijn briljante creaties, waar niemand hem terugroept omdat iets niet werkt: zijn tuin. In zijn tuinwerk kan hij zich helemaal verliezen. Hij houdt alles keurig bij en knipt het gras nog net niet met een nagelschaar. Oneffenheden tref je er nauwelijks aan en dat alles combineert hij toch weer met zijn andere grote passie: de installatietechniek. Lege buffervaten worden vijvertjes, een batterijtje cv-ketels gebruikt hij om er een tuintafel van te maken en waarom zou je van een wc-pot geen fraaie bloembak maken. Bijmesten is niet nodig!
Bejaardenhuisverwarming
Karel krijgt regelmatig kritiek op zijn werk van zijn klanten. Veel van zijn bedachte oplossingen worden niet gewaardeerd, vanwege optredende lekkages, afvallende tegels, gevaarlijke situaties of simpelweg omdat ze niet functioneren. De eigenaar van een lokaal bejaardenhuis was echter maar wat blij met Karel. Hij werd namelijk gillend gek van de senioren in het tehuis die om de haverklap de verwarming in de gemeenschappelijk ruimten hoger bleven zetten. Nou is het doorgaans al niet echt fris in dit soort huizen, maar deze groep oude knarren hield wel erg hardnekkig de temperatuur standaard boven die van een gemiddelde zomerse dag. Dat begon de eigenaar flink in de papieren te lopen.
Aan Karel dus de vraag om een oplossing te bedenken. Gelukkig voor de uitbater had deze direct een schitterend idee. De meeste bejaarden, zo bedacht Karel, hebben reuma, rugklachten of weinig kracht meer in hun handen. De radiatiorknoppen lekker laag bij de grond monteren, nagenoeg tegen de plint aan, zou de meeste koukleumen wel weerhouden van het opendraaien ervan. Eindelijk weer eens een klus waar het slimme denkwerk van Karel op de juiste waarde werd geschat.
‘If he only had a brain’
U heeft hem vroeger vast wel eens gezien, de film ‘De wizard of OZ’; het verhaal over Dorothy die door een tornado in het land OZ belandt en daar samen met haar hondje Toto, een vogelverschrikker, leeuw en blikkenman het pad met de gele stenen volgt om bij de witte heks te komen die haar naar huis kan sturen. Echt zo’n klassieker waar je ademloos naar kon kijken vanwege de ‘spectaculaire’ special effects. Ook Karel is een groot fan van deze filmklassieker. Hij heeft hem inmiddels al honderden keren bekeken en zingt ‘Somewhere over de rainbow’ en ‘If I only had a brain’ woord voor woord mee (zijn zangkwaliteit laten we hier maar even buiten beschouwing). Afgelopen week had hij de film weer eens bekeken; het regende buiten en hij had wel behoefte aan wat ouderwetse netheid. Als altijd genoot hij van de karakters, maar deze keer keek hij met extra veel interesse naar de blikkenman. Die hadden ze toch wel mooi in elkaar gezet, echt schitterend vond Karel. Vooral dat hij ondanks al dat blik nog zo flexibel is. Het deed hem denken aan een rookgasafvoerleiding. Feitelijk is zo’n blikken constructie veel handiger dan al die flexibele rookgasafvoeren en onbuigzame dikwandige aluminium constructies bij elkaar. Karel voelde direct een slimme uitvinding opkomen, die hij bovendien de volgende morgen direct in de praktijk kon brengen. De blikkenman kan trots op hem zijn! ‘If he only had a brain’, denken wij.
Zonnewarmte op z’n Karels
Met het voortreffelijke weer van deze week kon Karel zijn geluk niet op. Juist nu moest hij een zonneboiler met panelen installeren. Heerlijk de hele dag lekker op het dak. Geen wolkje aan de lucht dus voor onze handige klusser.Hij nam uitvoerig de tijd voor de montage op, zodat alles er piekfijn bij zou komen te liggen en hij ondertussen lekker kon genieten van het zonnetje. Op het eerste gezicht zag de installatie er ook puik uit!
Gisteren (op de warmste dag van de week) moest hij toch naar binnen voor de inpandige montage. Daar baalde hij natuurlijk enorm van. Nog zo’n dag in de zon was wel prettig geweest. Hij besloot daarom dat de binneninstallatie maar wat minder afgewerkt moest worden, zodat hij lekker snel klaar zou zijn. De bochtjes die hij met het aansluiten van het leidingwerk nam, werden daardoor wat minder strak en het boren in de muur was eigenlijk niet zo heel erg nodig. Deur eruit en Karel kon nog voordat het 15 uur was heerlijk thuis in de tuin zitten. Fijn zo’n lekker zonnetje!