Karel schoot dit keer een gerespecteerd collega te hulp, die een grote klus onderhanden had en onder enorme tijdsdruk stond. Alleen zou de goede man het werk niet binnen de gestelde deadline af krijgen en daarom had hij Pjotr, de tegelzettende Poolse vriend van Karel die ook op de klus aan het werk was, gevraagd of hij iemand wist die kon bijspringen. Pjotr hoefde uiteraard niet lang na te denken: Karel!, die bovendien juist die dag wat eerder klaar was met zijn eigen werk. Zo moeilijk was het ook niet wat Karel moest doen: de riolering van het pand afmaken. Gewoon volgens de tekening werken dus dat mocht geen enkel probleem, had de installateur nog tegen Karel gezegd.

Uiteraard kende het werken volgens de tekening geen geheimen voor Karel. Hij was direct begonnen de riolering met mooi afschot te monteren op de aangegeven plek. Dat ging best prima, totdat hij op de plek van de foto kwam. Op de tekening stond duidelijk dat er gebeugeld moest worden maar de buis exact erboven was al gemonteerd en zat dus in de weg. Karel had uiteraard twee beugels kunnen gebruiken om één en ander te omzeilen, maar dat zou zijn arme vakbroeder enkel maar op extra kosten jagen. Dwars door de bovenliggende buis heen was wat Karel betreft dan ook de meest economische oplossing. Mocht het later gaan lekken dan kon hij in ieder geval zeggen nauwkeurig vanaf de tekening te hebben gewerkt.

We lieten het eerder zien: onze fanatieke klusser is een kunstliefhebber. Menig werk dat Karel oplevert, is terug te leiden naar de grote meesters van weleer. Die schilders hebben allemaal hun eigen signatuur, had Karel bedacht. Rembrandt zijn licht, Van Gogh zijn kleurpallet en Dalí zijn fantasie. Als zelfverklaard vakman streeft ook Karel zo’n signatuur na; iets waaraan iedereen zijn werk zou herkennen, het kenmerk van de meester.

Zijn perstang, die hij een aantal maanden geleden had aangeschaft, zou hem daarbij helpen. Hiermee perst hij vol overgave zo´n beetje alles wat los en vast zit. Die ging hij voortaan zo gebruiken dat onmiddellijk zijn frivool aangelegd leidingwerk en minimalistisch vormgegeven beugelwerk in het oog zou springen. Met bewondering zouden zijn vakbroeders zich aan deze installaties vergapen, zich afvragend waar elke leiding nou precies op aansluit. Tot het kwartje valt en ze beseffen een heus meesterwerk van Karel ‘in handen te hebben’.

Wie denkt niet na weer één van Karels fijne werkjes te hebben bewonderd: Man, wat kan dit vent prutsen! En natuurlijk kan Karel beter vandaag dan morgen zijn gereedschapskist aan de wilgen hangen. Het probleem is dat Karel ergens iets half heeft gehoord of gelezen en vervolgens vrijwel meteen denkt het volledige concept te snappen. Hij ziet zichzelf als een volleerd technicus voor wie het vak geen geheimen heeft.

Laatst las hij iets over biogasinstallaties. Met een half oog het bericht lezende was zijn ‘brein’ inmiddels al diverse draadjes met elkaar aan het verbinden; draadjes die voor anderen volledig onzichtbaar zijn. Biogas is iets wat voortkomt uit de natuur; uit planten en dieren, maar ook uit mensen natuurlijk, bedacht onze slimme vakman. Daar moet ik maar eens wat mee doen bij mijn volgende klus!

Zo bedacht, zo gedaan. Bij een klant om een keteltje op te hangen, zag hij direct een kans om zijn nieuwe biogasinstallatie aan de wereld en bij zijn nieuwe klant te introduceren. “Luister mevrouwtje, met die ketel op het toilet gaat u flink wat kubieke meters gas besparen en dat is natuurlijk een no-brainer met die hoge gasprijzen van tegenwoordig.”

De klant snapte echter niet waar Karel het over had en vroeg hem hoe dat dan werkte. “Nou mevrouwtje, al het lichaamsgas dat bij het toiletteren vrijkomt , brandt natuurlijk prima. Hoe meer gasvorming op de wc, hoe beter deze ketel draait.” Daarmee niet beseffend dat hij opnieuw van een scheet een donderslag wist te maken.

Karel wordt vaak verweten dat hij aan korte termijn ondernemen doet. Hij monteert installaties op zo’n wijze dat hij niet hoeft te rekenen op een belletje van de klant voor een nieuwe opdracht.  Klanten bellen hem eigenlijk opnieuw om een knullig door hem aangelegde installatie te laten repareren of om hem een rekening te betalen voor herstelwerk dat een gekwalificeerde installateur heeft uitgevoerd.

Kortom, Karel is er niet eentje van de duurzame relatie. En dat irriteert hem eigenlijk wel. Hij zou ook wel eens klanten willen hebben waar hij jaarlijks op terug kan vallen voor bijvoorbeeld onderhoud. De teller van trouwe klanten staat momenteel wel op een erg laag pitje.

Toch is er één klant waar Karel al jaren over de vloer komt. Een alleenstaande, oudere dame die bij hem in de straat woont en hem bij binnenkomst altijd verwelkomt als een verloren zoon. Voor haar doet Karel altijd zijn stinkende best.

Vorig jaar had haar ketel het begeven na jarenlange trouwe dienst. Het was hartje winter en wel erg in het koud stookhok waar Karel direct naar toe was gelopen met een nieuwe ketel onder de arm. Met half bevroren vingers monteerde hij de ketel en om een jaar later niet weer in de winter met koude handen het onderhoud te hoeven doen, had hij er gelijk maar even een radiator naast gehangen. Zonder te vragen of daar wel behoefde aan was, want de dame betaalt de rekening toch altijd zonder klagen. Wie zegt nou eigenlijk dat Karel geen warme relatie kan onderhouden?

“Meneer de installateur, heeft u toevallig nog tijd voor één extra dingetje”, sprak de vrouw des huizes waar Karel net een nieuwe ketel had opgehangen. Karel, die natuurlijk nooit te beroerd is om wat meerwerk te declareren, spitste direct zijn oren. “In de gang hangt nog een radiator, maar doordat we inmiddels vloerverwarming hebben is deze overbodig geworden. Mijn man wilde hem al weghalen, maar nu u er toch bent… kunt u dat misschien doen?”

Karel wierp een korte blik op zijn horloge. Mevrouw Karel had hem over 10 minuten al ingepland voor een andere klus, dus erg veel tijd was er niet. Cv-systeem laten leeg lopen, radiator verwijderen, afdoppen en afvoeren en het systeem aanvullen en ontluchten… dat kon toch al snel een kwartiertje in beslag gaan nemen. Maar Karel zat eigenlijk wel in een lekkere flow vandaag, dus ‘waarom ook niet’, dacht hij. “Tuurlijk mevrouwtje, doe ik meteen, maar ik moet dat natuurlijk wel als meerwerk noteren hé.”

De klant gaf hem aan dat dit prima was, zonder te informeren naar de kosten. Dus Karel schoot direct in de snelle verdienmodus. Hij snelde naar de vers geïnstalleerde ketel, haalde de stekker uit het stopcontact en liet het systeem leeglopen (net genoeg, zodat de druk minimaal was en hij zonder problemen de verwarmingsleiding kon doorzagen).

Eenmaal het punt bereikt om het geheel af te doppen, zag hij dat hij de laatste einddoppen al had gebruikt. Zat hij net in zo’n lekkere flow. Logisch dus dat hij geen zin had om naar zijn bus terug te lopen. Gelukkig vond hij in zijn koffer nog een flexibele slang, waarmee hij het cv-systeem ook een lekkere flow kon geven. Nog geen 8 minuten later was het systeem al bijgevuld, ontlucht en stond de oude radiator in zijn bus. Op naar de volgende klus. ‘Die flow moet ik vandaag zien vast te houden’, dacht Karel enthousiast!

Met dank aan Loodgieterzevenhuizen.nl voor het spotten van de Karel

U heeft het net als Karel waarschijnlijk stervensdruk en hoort van elke leverancier dat er een enorm grondstoffentekort is. Met als gevolg dat de ketels die u bestelt in backorder staan, het ventilatiesysteem wacht op een chippie en uw dunwandig leidingwerk opeens drie keer zo duur is geworden, binnen een week welteverstaan.

Ook onze meesterklusser heeft hier dagelijks mee te maken. Hij wordt helemaal gek van alle prijsstijgingen die zijn eigen offertes overstijgen. Mevrouw Karel is bijna fulltime aan het uitleggen aan klanten waarom de tarieven opeens verhoogd worden en Karel staat soms smekend bij de groothandel om te kijken of hij ergens nog een keteltje kan vinden. Kortom, het leven van een éénpitter valt niet mee.

Maar als er dan eindelijk eens iets voorhanden is dat hij wil hebben, is hij er meteen als de kippen bij om dit in grootverpakking aan te schaffen. Je weet tenslotte nooit wanneer er weer zo’n kansje voorbijkomt en bovendien heeft de concurrent het nakijken. Dat hij er dan vervolgens niet echt zuinig mee omspringt en er feitelijk voor zorgt dat hij na één klus alweer kan gaan bedelen bij de groothandel, is natuurlijk een ander verhaal.

U zult het vast wel herkennen. U bent als vakman ingehuurd voor een klus en tegelijkertijd heeft de klant een aannemer ingehuurd, alleen dat heeft hij voor het gemak even niet tegen u gezegd.
Gevolg is dat u al uw werkzaamheden start en u er de volgende dag achter komt dat de aannemer na u een muur heeft gestuct op een plek waar u nog moest zijn of een balk heeft gemonteerd waar u de ketel had willen plaatsen. Kortom ergernis.

Ook Karel zit wel eens in dat schuitje; al is hij vaker diegene die anderen in de weg zit met zijn geknutsel. Dit keer was het echter de aannemer die hem dwarsboomde met een gootsteen die een stuk meer naar rechts gemonteerd was dan Karel lief was. Maar met wat handig geknutsel kon hij het probleem toch uitstekend oplossen. Gelukkig is Karel, als het hem uitkomt, wel voor één gat te vangen.

Net als elke techniekfreak is ook Karel dol op alles wat met ruimtevaart te maken heeft. Als kleine Karel zag hij spaceshuttles opstijgen, de Russen hun ruimtestation MIR bouwen en – tot zijn spijt – het spaceshuttle-tijdperk ook weer eindigen. Maar sinds de NASA een commerciëlere aanpak nastreeft, kan hij nu bijna wekelijks een raket de lucht in zien gaan, robotjes zien rondrijden op Mars of een onderzoekssatelliet zien vliegen om een of andere planeet in het zonnestelsel. Kortom, het is een prima tijd voor ruimtevaartliefhebbers zoals Karel, die hun fascinatie bijna dagelijks werkelijkheid zien worden.

Het mooiste vindt Karel dat er zoveel techniek uit de ruimtevaart inmiddels te gebruiken is in het dagelijkse leven; ook in het leven van de installateur. Neem uitvindingen als een rookmelder, isolatiemateriaal of filters voor kraanwater. Allemaal stuk voor stuk te danken aan de knappe koppen in de ruimtevaartindustrie.

Karel is, zoals bekend, ook iemand die uitvindingen niet schuwt. Geïnspireerd door de ruimtevaart, fantaseert hij er regelmatig op los en pikt hij af en toe iets op uit zijn fantasierijke brein, wat overigens eerder lijkt op een samenloop van ideeën, ontsproten uit zijn onnavolgbare hersenkronkels. Maar goed.

Laatst nog bij een ketelvervanging mijmerde hij over raketten, die – zo wist hij – altijd vrij snel na de lancering een paar graden kantelen om zo gebruikmakend van de zwaartekracht extra snelheid te genereren. Moet zo’n rookgasafvoer eigenlijk wel rechtop staan, vroeg Karel zich af, want dan heb je veel minder trekkracht. Als ik hem nou een graadje of 45 kantel, vliegen die rookgassen met raketvaart de pijp uit en is er geen enkele kans op koolmonoxidevergiftiging.

Dat niemand eerder dit heeft bedacht, was voor Karel een compleet raadsel. “Een kleine stap voor de mens, maar een enorme stap voor de mensheid!”, mompelde hij tevreden bij het aanschouwen van zijn meesterwerk.

In de periode dat Karel net uit de schoolbanken kroop en het bij het bedrijf van zijn vader mocht binnentreden, was er een enorme rage in de wereld. Het ging niet om een hip stuk speelgoed of een gaaf stukje elektronica. De rage richtte zich ook niet specifiek op bijvoorbeeld jongeren of mannen. Nee, medio jaren tachtig was elke huisvrouw in de wereld in de ban van een plastic doosjes van het merk Tupperware. Te pas en te onpas werden er bijeenkomsten (de Tupperware party) gehouden.

Moeders nodigden hun Tupperware consulent thuis uit tezamen met een grote groep vriendinnen en dat ging dan vergezeld van zelfgemaakte hapjes en een wijntje. De allerlaatste modellen van dit plastic wonder werden gedemonstreerd. Zo konden de vrouwen zich verkneukelen aan de niet lekkende sapkan of de koektrommel die je koekjes altijd vers hield. Als klap op de vuurpijl: op elk stukje Tupperware werd levenslange garantie gegeven! Het gevolg was dat nagenoeg iedereen wel Tupperware in huis had én, omdat het toch niet kapot ging, is dat in de meeste huishoudens nog steeds het geval.

Zo ook bij Karel. Elke dag smeert mevrouw Karel trouw zijn lunchpakketje en legt dat vervolgens (sinds jaar en dag dus) in een Tupperware bakje, zodat zijn lunch ’s middags heerlijk vers uit het trommeltje komt. Toen Karel vorige week met zijn trommeltje aan een nieuwe klus was begonnen – het ging om het aanleggen van elektra – kwam hij erachter dat van één de centraaldozen het deksel van ontbrak. Wonderlijk genoeg was de afmeting exact de afmeting van zijn broodtrommeldekseltje, zag Karel al snel, en hierover nadenkend kon hij eigenlijk ook geen beter alternatief voor de centraaldoos bedenken dan het hermetisch afsluitende roze dekseltje van zijn trouwe trommeltje. Daarmee kon hij zijn klant bovendien iets geven wat hij nog nooit eerder aan een klant had kunnen geven: levenslange garantie. Uiteraard alleen op het dekseltje, dat dan weer wel.