Sinds een aantal jaar is de industriële look helemaal in. U kent het vast wel: de in het zicht hangende luchtkanalen, stoere roestige pijpen en robuuste radiatoren. Een designbehangetje van een gemetselde muur en een afgebladderd verfontwerp, moeten het gevoel geven dat je eigenlijk in een leegstaand casco woont in plaats van in een afgewerkt huis.

Karel heeft inmiddels een aantal van dit soort klanten gehad en weet direct hoe laat het is als ze beginnen met: ”Kunt u het een stoere, ruige uitstraling geven”. Vanzelfsprekend is hij de beroerdste niet en bovendien van alle markten thuis. Het ruige werk klinkt Karel ook nog eens als muziek in de oren. Geen gedoe met netjes werken; wat nou een waterpas gebruiken of alles netjes vastzetten. Bij ruig past geen strak getegeld muurtje of keurig recht gehangen radiator.

Bij het ruige verzoek voor het aanleggen van een cv- en elektra-installatie, nam Karel dan ook niet eens de moeite om zijn waterpas uit de bus te halen. Zijn timmermansoog staat sowieso garant voor een perfect stoer uiterlijk, geheel volgens de specificaties van de klant.

Het was één van de vaktermen van 2020: circulariteit. Overal in de branche beginnen producenten en fabrikanten zich te roeren in het duurzame spectrum. Of het nou BENG, LEAN, C2C is, milieubelasting is een steeds belangrijker item geworden bij het ontwikkelen van producten en oplossingen.

Fabrikanten bedenken manieren om hun producten te recyclen, koudemiddel uit airco’s te hergebruiken en afgedankte cv-ketels te demonteren om onderdelen daarvan een tweede leven geven.

Karel las er wel eens wat over in de vakmedia. Jammer alleen dat bij hem de klepel vaak niet in de buurt van de klok komt. Zo kreeg hij laatst het verzoek van een klant om zoveel mogelijk circulair te werken. Karel wist uiteraard precies wat daarmee bedoeld werd. Een cirkel is tenslotte een rondje. De klant zou dus wel tevreden zijn met enkele fraaie lussen in zijn verwarmingssysteem.

Voor Karel was dit klusje dan ook een koud kunstje. En toegegeven, het ziet er bijzonder mooi uit. Helaas zal ook de woning van de klant met deze aansluiting wat aan de koude kant blijven.

Tegen de Kerst is het alleen maar rennen voor Karel. Zelfs nu het de afgelopen jaren nauwelijks vriest rond deze tijd en sneeuw in geen velden of wegen is te bekennen. De klanten van Karel denken nog steevast dat het beestachtig koud zal worden met de feestdagen en is dus werkt hij de weken ervoor keihard aan extra verwarming, isolatie en op te pimpen ketels.

Dit jaar was het niet anders. Karel racete van klant naar klant, zijn bus vol met radiatoren, meters leiding en bussen purschuim. Na een volgende opdracht om extra verwarming aan te leggen, terwijl Karel nog maar drie radiatoren in zijn busje had liggen, was hij er helemaal klaar mee. Gelukkig had deze klant een vloerverwarmingssysteem in zijn woning en kon hij op een supersnelle manier even wat leidingen bij prikken op het systeem. 30 minuten later was hij alweer op weg naar een volgende klant, opnieuw een stapje dichter bij het kerstreces. Dat hij met deze ‘quickfix’ het vloerverwarmingssysteem juist had ontregeld en deze waarschijnlijk nauwelijks nog zou werken, was in de haast niet tot hem doorgedrongen. Hopelijk blijft het ook dit jaar lekker weer tijdens de kerst.

Ook deze Karel kwam weer bij Camiel Hack vandaan, ook eens een gespot Kareltje aanleveren? Stuur hem naar redactie@merlijnplus.nl

Wie jarenlang onder een steen heeft geleefd, zal er waarschijnlijk onbekend mee zijn: als je je verwarmingskosten in je woning omlaag wilt krijgen, is isoleren een must. Zelfs Karel is hiervan op de hoogte. Radioreclames van grote installatiebedrijven, energiebedrijven die zelf voor isoleerder gaan spelen of fabrikanten die hun flinterdunne isolatiemateriaal aan de man brengen. Je kunt er niet omheen.

In een koude kruipruimte onder het huis van een klant, zag Karel – zorgvuldig leidingwerk aan elkaar knopend – met zijn timmermansoog dat dit huis wel wat vloerisolatie zou kunnen gebruiken. Het kon niet anders dan dat de bovenliggende vloerverwarming overuren moest draaien om de bewoner er een beetje comfortabel bij te laten zitten. En inderdaad beaamde de klant dat zijn stookkosten behoorlijk de pan uit rezen.

Voor Karel het ideale moment om zijn kwaliteiten als meesterisoleerder aan de man te brengen. Tegen een klein meerprijsje zou hij de kruipruimte gelijk even een mooi isolatielaagje geven. Dat hij over geen enkele isoleerervaring beschikt, was Karel in de gauwigheid even vergeten te melden. Maar waarom zou hij ook. Hoe moeilijk kan het aanbrengen van vloerisolatie immers zijn.

Gewapend met 20 bussen purschuim dook Karel met enthousiast de kruipruimte in en na een half uurtje sprayen had hij het al prima voor elkaar: er was geen millimeter ondervloer meer te bekennen. Karel vond het stiekem jammer dat de bewoner niets van het prachtige resultaat kon zien.

Wederom met dank aan Camiel Hack van loodgieter.nl voor deze bijdrage

Het is alweer een behoorlijk tijdje geleden, maar Karel weet het nog goed: de eerste ketel die hij ophing. Het tijdstip van de niet modulerende ketel was net voorbij. Karel was 16 jaar oud en werkte samen met Karel sr. (net zo bekwaam als Karel zelf). Senior vond dat Karel, na zijn voortgezet onderwijs te hebben afgerond, direct maar bij hem in de zaak moest komen werken. Dan kon hij hem de fijne kneepjes van het vak eens goed leren. Want een opleiding in de schoolbanken was wat senior betreft te veel theoretisch geneuzel.

De ketels uit die tijd waren nog van die zware bakbeesten, niet condenserend en met een rendement waar nu een energielabel G aan zou hangen. Karel vond het allemaal machtig interessant en snoof elk stukje onderwijs van senior op.

Inmiddels zijn we bijna 40 jaar verder en zit senior hoogbejaard in een bejaardentehuis, terwijl Karel er nog steeds vrolijk op los klust met alle tips en trucs van senior in het achterhoofd. Volledig aangepast aan de hedendaagse technologie installeert hij de huidige ketels, waaraan je je tegenwoordig geen breuk meer tilt, die allemaal keurige labels hebben en in de meest bijzondere omstandigheden nog keurig door draaien.

Dat laatste had Karel zelf meerdere keren ervaren, met name als hij weer wat houtje-touwtje werk had uitgevoerd omdat hij – niet voor het eerst – wat vergeten was. Ook dit keer weer. Het gat voor de aanvoer naar de ketel had Karel op een totaal verkeerde plek geboord. Gevolg: hij miste een slordige 50 cm aan buis om het geheel aan elkaar te monteren.

Gelukkig hebben die moderne ketels alle extra lucht helemaal niet nodig voor een goede verbranding. Met een gerust hart gebruikte hij dus wat rioolbuis en andere restmateriaal om het geheel toch nog een fraai aanzien te geven. Om de klant in kwestie gerust te stellen, schreef hij op het plafond bovendien een geruststellende boodschap. Alles wat extra is, is tenslotte niet altijd noodzakelijk.

Niet alle installatiekronkels van Karel komen door zijn schuld tot stand. Het gebeurt ook best wel eens dat een klant met eisen komt, waarvan zelfs onze gewaardeerde vakspecialist even schrikt. Denk maar eens aan de mevrouw met de schoonmaakdwang, aan wiens eisen Karel uiteindelijk toch weer mooi een mouw wist te passen.

De klant van de foto van deze week maakte het Karel ook niet eenvoudig. Het stookhok waar de huidige ketel stond, vond deze klant veel te groot voor enkel een simpel keteltje. Hij maakte daar liever een werkplek van, nu hij vanwege Corona veel aan huis werkt. Dus of Karel even een andere plek voor het cv-toestel kon bedenken.

Karel opperde om de ketel dan maar in de berging te hangen. Maar dat vond de klant helemaal niks, omdat zijn boodschappenvoorraad daar al staat. Ook de ketel laten hangen en omkasten kon geen waardering vinden in de ogen van de klant. “Dan hoor ik de hele tijd die ketel aanslaan”, was zijn verweer.

Gelukkig laat Karel zich niet zo maar uit het veld slaan. Uiteindelijk wist hij een fantastische plek te vinden, vlakbij het stookhok nog wel. Twee vliegen in één klap dus, want hij hoefde nu ook nauwelijks leidingwerk om te leggen. Kort samengevat: geen plek te raar voor onze ketelaar.

Het leven van Karel is een aaneenschakeling van ‘bijna-gebeurtenissen’. Op zijn tiende was bijna uitgekozen om de toenmalige koningin welkom te heten op zijn basisschool. Helaas ging de eer uiteindelijk naar een snotterig, stotterend klasgenootje. Op zijn zeventiende had hij bijna meegedaan aan de Elfstedentocht, ware het niet dat het ijs net niet dik genoeg was om de tocht door te laten gaan. Op zijn vierentwintigste was hij bijna in het huwelijksbootje gestapt met een blonde schone. Maar op het laatste moment durfde Bellefleur het toch niet aan. Op zijn dertigste was hij bijna van een steiger afgevallen. Gelukkig kon een collega hem nog net op tijd beetpakken. En op zijn achtendertigste was hij bijna miljonair geweest, als hij het staatslot niet voor de trekking kwijt was geraakt. Kortom, Karel is een meester in ontspringen van de dans.

Ook nu, inmiddels tweeënvijftig jaren tellend, maken de ‘bijna-gebeurtenissen’ nog onverbiddelijk onderdeel uit van zijn dagelijkse leven. Elke avond na zijn werk is het eerste wat hij tegen mevrouw Karel zegt: “Je raadt nooit wat er vandaag bijna met mij gebeurd is…”

Karel kun je dus gerust typeren als ‘bijna-installateur’. Op de foto van deze week kun je zijn werk dan ook duidelijk onderscheiden: hij heeft bijna de retourleiding in de beugel gedaan, bijna de thermostaatkraan gemonteerd en bijna genoeg leiding gebruikt om het geheel netjes langs de muur te laten lopen. Ach, we kunnen het hem bijna niet kwalijk nemen.

Met dank weer aan Camiel Hack van loodgieter.nl voor de toezending!

Sinds enkele jaren mag een technische installatie best wel gezien worden. Was het vroeger zo dat leidingwerk nog zoveel mogelijk weggemoffeld moest worden, tegenwoordig zie je dat architecten al in het ontwerp bepaalde kanalen of leidingen onderdeel laten uitmaken van hun gebouw: een luchtkanaal als kunstobject, een glazen wand voor de technische ruimte, glimmende gepoetste ciruclatiepompen. Kortom, het werk van de installateur is uit het verdomhoekje gekomen en mag gezien worden.

Karel houdt hiermee, bekend, al jaren rekening. Als er een iemand is die meedenkt in het laten uitblinken van installaties, dan is het Karel wel. Onlangs nog, bij de lokale supermarkt waar wat moest gebeuren aan de brandpreventie en blusmiddelen. Onze ‘self made man’ hield ook hier uiteraard rekening met de schoonheid van het resultaat. De vuurrode brandslangkast aansluiten met zo’n lelijke stalen leiding was natuurlijk geen optie. Die kast moest en zou onderdeel uitmaken van een geheel; een vuurrode lijn dwars door het pand heen, zodat je alleen maar het rood hoefde te volgen om bij de blusmiddelen te komen.

Op zich natuurlijk een prima gedachtegang van onze befaamde klusser. Wel jammer dat de effectiviteit van de haspel nul zou zijn op het moment dat de brand de plastic slang laat smelten. Maar zolang er geen brand is, ziet het er in ieder geval puik uit.