Met de zomer op komst krijgt Karel weer allemaal klanten met verzoeken om een stukje installatietechniek in de buitenomgeving aan te leggen. Je kunt het zo gek niet bedenken: van de afvoer in een buitenkeuken tot het buitentoilet in de tuin. Karel heeft het allemaal voorbij zien komen en kijkt dan ook nergens meer van op.

Sterker nog, hij handelt tegenwoordig proactief bij opdrachten die iets met het buitenleven te maken hebben. Zo ook deze keer. De klant had eigenlijk een hele simpele vraag: een buitenkraan aansluiten, zodat niet elke keer met een gieter door de woonkamer hoeft te worden gelopen om de planten buiten water te geven.

Karels proactieve brein was vanzelfsprekend niet gestopt bij het tuinkraanverzoek maar dacht direct aan alle andere mogelijkheden die een buitenkraan zou kunnen opleveren. ‘Stel nou dat zijn klant straks ook een buitenkeuken wil en een enorme hekel heeft aan afwassen! Dan is het toch wel fijn dat hij zijn vaat niet steeds naar binnen hoeft te sjouwen, maar ook in zijn (nog niet bestaande) buitenkeuken over een vaatwasser kan beschikken. Dan kan ik toch beter in plaats van een buitenkraan een wasmachinekraan monteren; moet onze handyman gedacht hebben. Gelukkig vriest het niet meer zo vaak in Nederland. Misschien dat deze bewoner er toch nog een paar jaar gebruik van kan maken.

Met dank aan Camiel Hack voor het toezenden van de foto!

Vorige week werd Karel ingeschakeld door een lokale galerie. De erg exclusieve kunsthal wilde graag dat Karel ervoor zou zorgen dat het binnenklimaat op uitmuntend, stabiel niveau zou worden gebracht. Uiteraard om zo al de dure kunstwerken te beschermen tegen ongewenste temperatuurschommelingen en andere binnenklimaat gerelateerde malaise.

Karel had kosten nog moeite gespaarde en elke aparte ruimte van een state-of-the-art systeem voorzien. De bijbehorende buitenunit zou aan de achterzijde van het pand in de beeldentuin geplaatst worden. Kunstliefhebber Karel vond het vanzelfsprekend niet meer dan logisch dat hij ook zijn eigen artistieke kant zou laten zien in deze galerie. Je weet tenslotte maar nooit. Het zou Karel niet verbazen als zijn werk ooit nog eens als een ‘installateurs Banksy’ wordt verkocht!

Als goed ingevoerde werktuigbouwkundige weet uw omgeving u vast wel eens te vinden voor een klusje. U kent het wel: de schoonzus die opbelt om te vragen of je een nieuwe handdoekradiator kan ophangen, omdat je broertje twee linkerhanden heeft. Of de buurman van twee huizen verderop die vraagt of u even een leiding kan komen omleggen. Zeg maar het zaterdagwerkcircuit.

Zelfs Karel wordt voor dat soort hand en spandiensten gevraagd vanuit zijn omgeving. Zo belde een aantal weken geleden een neefje op of hij ervaring had met het plaatsen van een nieuwe keuken. Het neefje had samen met zijn vriendin goedkoop een gloednieuwe keuken op de kop weten te tikken bij een veiling, maar uiteraard zat daar geen installatie bij. Zelf voelde hij zichzelf niet geroepen om de keuken in elkaar te zetten met de kieskeurige blik van zijn vriendin in zijn rug gepriemd.

Karel, die wel eens een keukentje gedaan had, wilde hem best wel uit de brand helpen en was afgelopen zaterdag met gereedschapskoffer richting het huis gereden. De keuken stond keurig in dozen te wachten op zijn handige klus skills. Alleen zonder technische tekening. Dus moest hij wel een beetje op gevoel te werk aan.

Nou past gevoel niet echt bij Karel en dat werd wel duidelijk toen de keuken volledig afgemonteerd stond te pronken, met een vaatwasser die net ver genoeg open kon om er drie glazen in te kunnen zetten. Karel was er echter van overtuigd dat het gezamenlijk afwassen neef en vriendin alleen maar dichter bij elkaar zou brengen. Die vaatwasser zou pas interessant worden als ze op elkaar uitgekeken zouden zijn. Dan zou hij wel terugkomen om de radiator te verplaatsen.

Ook Karel was vorige week present op de VSK-beurs (hij moet tenslotte wel een beetje bij blijven als het gaat om de laatste technieken). Mevrouw Karel had hem alleen de vrijdagochtend gegund om naar Utrecht af te reizen. Wel met het nadrukkelijke verzoek om niet te lang te blijven rondhangen bij de verschillende standhouders (lees: van het bier af te blijven). ’s Middags lag er namelijk nog een klus op hem te wachten.

Uiteraard beloofde Karel plechtig zijn afspraak na te zullen komen en zijn klant met een perfect werkende installatie het weekend in te sturen. Maar de klok had nog geen 12 uur geslagen of hij zag een aantal exposanten al de eerste fusten aanbreken. Eén daarvan nodigde hem van harte uit zich bij hem op de stand te voegen - zich er blijkbaar niet van bewust met wie hij van doen had - en nog geen 10 minuten later was Karel zijn klant van die middag al vergeten.

Twee biertjes en een half uur slap ouwehoeren later zag hij een appje van zijn vrouw: of hij al onderweg was naar zijn klus? Dat bracht hem direct terug in de realiteit. Karel bedankte de standhouder voor zijn gastvrijheid en spoedde zich naar de uitgang, onderweg nog een dubbele espresso-to-go mee graaiend van een andere stand. Daarmee moest hij het korte ritje naar zijn klant veilig kunnen volbrengen, vond hij. Maar mede omdat hij maar drie borrelnootjes en een stukje kaas had gegeten, was zijn arbeidsethos nog verder te zoeken dan normaal en wilde hij het liefste direct terug naar huis om op de bank in een gelukzalige slaap sukkelen.

In die staat gaat niemand een perfecte klus realiseren en Karel al zeker niet. Nadat hij de aanvoer en retour van een radiator had aangesloten, kwam hij erachter dat hij nog een radiator moest aansluiten. Met het vooruitzicht van zijn bank in gedachten, rommelde hij die er snel met wat persen en knellen achteraan. De klus was in ieder geval geklaard. Nu Karel nog.

De laatste weken was er veel te doen over dijken, hoog water, natte kelders en een door water omringde  stier. Oftewel het klimaat liet zich weer eens van zijn weerbarstige Nederlandse kant zien.

Karel die van uit zijn huis nagenoeg de IJssel over kijkt, zag het allemaal met lede ogen aan. Zijn telefoon stond vanwege al dat water roodgloeiend. Klanten met onder water gelopen keldertjes belden hem massaal op om te informeren of hij wellicht een pomp had.

Helaas voor deze mensen zat Karel weer eens ramvol met werk. Hij kwam zelfs al tijd tekort voor zijn regulier ingeplande werkzaamheden, waaronder een keteltje dat hij moest vervangen voor een klant. Die woonde vlakbij hem in de het dorp, nog net wat dichter naar het kolkende water toe.

De klant in kwestie had zijn meest kostbare spulletjes al naar de bovenverdieping gebracht en was juist bezig om zijn bankstel op klossen te zetten voor als het water de drempel over zou stromen. Karel, uiteraard nooit beroerd om zijn klanten te helpen, dacht direct aan het keteltje dat hij ging plaatsen: ‘Stel nou dat het hier overstroomt, dan kan die ketel best wel eens onder water komen te staan. Ik kan dat ding dus maar beter zo hoog mogelijk monteren. Staat de boel hier onder water dan zitten ze er in ieder geval altijd nog warmpjes bij.’

De warmtepomp; je kunt er eigenlijk als installateur niet meer omheen. Je kunt je wel vast blijven klampen aan de keteltjes, maar uiteindelijk zal je toch het duurzame segment moeten gaan. Het is iets wat ook (of zelfs) bij Karel langzaam begint te dagen.

Helaas heeft hij nog geen kaas gegeten van het installeren van deze energielabel-minnende apparatuur en zijn er nog veel klantjes die uit investeringsoogpunt kiezen voor het oude vertrouwde keteltje. En dat komt Karel dan weer goed uit. Kan hij het stukje verdiepen in de warmtepomp wat verder voor zich uitschuiven.
Maar goed, er komt een moment dat hij toch zal moeten. Mt die insteek installeert hij tegenwoordig zijn cv-systemen: levensduur verminderend. Hij zorgt ervoor dat ‘zijn’ installaties er op het oog harstikke mooi uitzien, maar een geoefend oog ziet allang dat Karel flink wat steken laat vallen. Zo’n ontgasser moet bijvoorbeeld niet ondersteboven gemonteerd worden en al helemaal niet op de koudwaterleiding.
Op slinkse wijze zorgt Karel met zo voor dat zijn installatie binnen een aantal jaar aan vervanging toe is. Tegen die tijd heeft hij zich helemaal verdiept in de warmtepomp, waarmee hij de klant alsnog van het gas af kan helpen!

Er zijn van die Kareltjes, waarvan onze mond werkelijk wagenwijd openvalt. We snappen best wel dat er wereldwijd een hoop geprutst wordt, installatievoorschriften af en toe flexibel worden geïnterpreteerd en veiligheid niet altijd de gewenste prioriteit heeft. Maar over het algemeen is de feitelijke basis wel degelijk in orde.

De Karel van deze week is een overduidelijk geval van hersenverweking geweest. Of zou Karel stiekem een klimaatgenius zijn die een nog ondergewaardeerde oplossing heeft bedacht om onze opwarmende aardbol af te koelen. Gewoon, door de buitenunit binnen te hangen en andersom?

Je hebt het vast wel eens in een Amerikaanse film voorbij zien komen. Zo’n scene waar de huisvrouw de tafel afruimt en vervolgens alle afvalresten in de gootsteen kiepert. De eerste keer dacht je misschien nog: zo die sifon is straks mooi verstopt. Maar die gekke Amerikanen hebben gewoon een mooi ding op de markt gebracht: de gootsteenvermaler.

Het GFT-bakje in ons keukenkastje kennen ze niet aan de overkant van de grote plas. Alle etensrestanten worden daar met een paar vlijmscherpe messen volledig tot moes gehakt en weggespoeld in het riool.
Nou? Wat heeft dat dan met Karel te maken? Die heeft, hoe vreemd ook, een nogal welgestelde klant, die hem notabene ook nog eens regelmatig inschakelt. Deze keer had hij Karel gevraagd om zo’n state-of-art gootsteenvermaler te installeren; je moet tenslotte wat met je geld.
Karel zag vanzelfsprekend de eurotekens direct tevoorschijn komen, haastte zich naar zijn laptop en ging direct op zoek naar het gevraagde stukje geavanceerde techniek. Nadat Google te hebben geraadpleegd, kwam hij al snel tot de conclusie dat die dingen veel te duur waren voor het simpele stukje techniek waar het feitelijk om draait. Dat zou alleen maar zijn marge verkleinen.
“Daar gaan we dus niet aan beginnen”, dacht onze geld minnende klusser. Een kort bezoek aan de lokale discount en wat pvc uit zijn bus bezorgden hem de perfecte winstmaximalisatie.

In de herfstvakantie had Karel een paar dagen de kinderen van zijn zwager te logeren. Mevrouw Karel, dol op de 3 basisschoolgaande kids, had de hele week vol gepland met uitjes, geknutsel en bakplezier.

Karel vond het allemaal prima, hij moest toch werken en zag de 3 meisjes enkel als hij uit zijn werk zou komen. Vervolgens kon hij van een ontspannen avond genieten. Maar dat laatste liep aan het eind van de eerste dag al niet zoals hij bedacht had.

Bij binnenkomst hoorde hij al de verhitte discussies tussen de 3 nichtjes en mevrouw Karel, die redelijk machteloos probeerde de brand tussen de zusjes te blussen. Karel was echter niet van plan zijn rustige avondje te laten vergallen door de ruziënde dametjes en trad direct doortastend op. “Zeg dames, als jullie zo tegen elkaar te keer gaan, gaan jullie maar even een tijdje uit elkaar”, sprak hij geheel pedagogisch verantwoord. Om vervolgens de daad bij het woord te voegen en de 3 dames in diverse kanten van de kamer te planten - met hun telefoon bij de hand weliswaar, zodat hij zelf rustig op de bank met een koud biertje plaats kon nemen. Zo verliep de avond verder uitstekend is huize Karel.

De volgende dag stond er bij Karel een rookgassysteem voor een appartementencomplexje op de planning. Met 3 appartementen was het natuurlijk vanzelfsprekend dat hij direct terug dacht aan zijn nichtjes. Beter maar die afvoeren een beetje gescheiden houden, moet hij hebben gedacht. Je weet nooit wat voor ellende er anders van komt.

Er zijn vast wel alternatieve oplossingen die net zo goed werken als dat de gasketelwet voorschrijft. Dat ene beugeltje waar het toestel wel zonder kan of die jaarlijks verplichte kalibratie van de rookgasmeter terwijl deze nog prima functioneert. Maar om het gedonder voor te zijn, wijk je er toch maar niet vanaf… omdat het nou eenmaal zo moet.

Zo niet Karel, die sowieso nog nooit van een gasketelwet heeft gehoord. Hij houdt zich nauwelijks aan installatievoorschriften en verzint 90% van de tijd zelf een oplossing die hem beter, zo niet het beste lijkt dan wel uitkomt.

Rookgasafvoer van dikwandig alu, RVS of speciaal kunststof? Dat maakt het werk alleen maar onnodig moeilijk voor Karel. Een stukje ouderwetse rioleringstechniek toepassen op de ketel en je bent met een aantal bochtjes binnen no-time klaar, zonder ook maar één beugel aan de muur te hebben bevestigd. Prima in lijn dus met Karels favoriete motto: ‘Waarom moeilijk doen als het veel makkelijker kan.’