U zult het vast wel herkennen. U bent als vakman ingehuurd voor een klus en tegelijkertijd heeft de klant een aannemer ingehuurd, alleen dat heeft hij voor het gemak even niet tegen u gezegd.
Gevolg is dat u al uw werkzaamheden start en u er de volgende dag achter komt dat de aannemer na u een muur heeft gestuct op een plek waar u nog moest zijn of een balk heeft gemonteerd waar u de ketel had willen plaatsen. Kortom ergernis.

Ook Karel zit wel eens in dat schuitje; al is hij vaker diegene die anderen in de weg zit met zijn geknutsel. Dit keer was het echter de aannemer die hem dwarsboomde met een gootsteen die een stuk meer naar rechts gemonteerd was dan Karel lief was. Maar met wat handig geknutsel kon hij het probleem toch uitstekend oplossen. Gelukkig is Karel, als het hem uitkomt, wel voor één gat te vangen.

Net als elke techniekfreak is ook Karel dol op alles wat met ruimtevaart te maken heeft. Als kleine Karel zag hij spaceshuttles opstijgen, de Russen hun ruimtestation MIR bouwen en – tot zijn spijt – het spaceshuttle-tijdperk ook weer eindigen. Maar sinds de NASA een commerciëlere aanpak nastreeft, kan hij nu bijna wekelijks een raket de lucht in zien gaan, robotjes zien rondrijden op Mars of een onderzoekssatelliet zien vliegen om een of andere planeet in het zonnestelsel. Kortom, het is een prima tijd voor ruimtevaartliefhebbers zoals Karel, die hun fascinatie bijna dagelijks werkelijkheid zien worden.

Het mooiste vindt Karel dat er zoveel techniek uit de ruimtevaart inmiddels te gebruiken is in het dagelijkse leven; ook in het leven van de installateur. Neem uitvindingen als een rookmelder, isolatiemateriaal of filters voor kraanwater. Allemaal stuk voor stuk te danken aan de knappe koppen in de ruimtevaartindustrie.

Karel is, zoals bekend, ook iemand die uitvindingen niet schuwt. Geïnspireerd door de ruimtevaart, fantaseert hij er regelmatig op los en pikt hij af en toe iets op uit zijn fantasierijke brein, wat overigens eerder lijkt op een samenloop van ideeën, ontsproten uit zijn onnavolgbare hersenkronkels. Maar goed.

Laatst nog bij een ketelvervanging mijmerde hij over raketten, die – zo wist hij – altijd vrij snel na de lancering een paar graden kantelen om zo gebruikmakend van de zwaartekracht extra snelheid te genereren. Moet zo’n rookgasafvoer eigenlijk wel rechtop staan, vroeg Karel zich af, want dan heb je veel minder trekkracht. Als ik hem nou een graadje of 45 kantel, vliegen die rookgassen met raketvaart de pijp uit en is er geen enkele kans op koolmonoxidevergiftiging.

Dat niemand eerder dit heeft bedacht, was voor Karel een compleet raadsel. “Een kleine stap voor de mens, maar een enorme stap voor de mensheid!”, mompelde hij tevreden bij het aanschouwen van zijn meesterwerk.

In de periode dat Karel net uit de schoolbanken kroop en het bij het bedrijf van zijn vader mocht binnentreden, was er een enorme rage in de wereld. Het ging niet om een hip stuk speelgoed of een gaaf stukje elektronica. De rage richtte zich ook niet specifiek op bijvoorbeeld jongeren of mannen. Nee, medio jaren tachtig was elke huisvrouw in de wereld in de ban van een plastic doosjes van het merk Tupperware. Te pas en te onpas werden er bijeenkomsten (de Tupperware party) gehouden.

Moeders nodigden hun Tupperware consulent thuis uit tezamen met een grote groep vriendinnen en dat ging dan vergezeld van zelfgemaakte hapjes en een wijntje. De allerlaatste modellen van dit plastic wonder werden gedemonstreerd. Zo konden de vrouwen zich verkneukelen aan de niet lekkende sapkan of de koektrommel die je koekjes altijd vers hield. Als klap op de vuurpijl: op elk stukje Tupperware werd levenslange garantie gegeven! Het gevolg was dat nagenoeg iedereen wel Tupperware in huis had én, omdat het toch niet kapot ging, is dat in de meeste huishoudens nog steeds het geval.

Zo ook bij Karel. Elke dag smeert mevrouw Karel trouw zijn lunchpakketje en legt dat vervolgens (sinds jaar en dag dus) in een Tupperware bakje, zodat zijn lunch ’s middags heerlijk vers uit het trommeltje komt. Toen Karel vorige week met zijn trommeltje aan een nieuwe klus was begonnen – het ging om het aanleggen van elektra – kwam hij erachter dat van één de centraaldozen het deksel van ontbrak. Wonderlijk genoeg was de afmeting exact de afmeting van zijn broodtrommeldekseltje, zag Karel al snel, en hierover nadenkend kon hij eigenlijk ook geen beter alternatief voor de centraaldoos bedenken dan het hermetisch afsluitende roze dekseltje van zijn trouwe trommeltje. Daarmee kon hij zijn klant bovendien iets geven wat hij nog nooit eerder aan een klant had kunnen geven: levenslange garantie. Uiteraard alleen op het dekseltje, dat dan weer wel.

Inmiddels lijkt heel Nederland weer volledig in het pre-corona tempo te zitten. De files nemen in rap tempo toe, telefoons staan roodgloeiend en klanten krijgen te horen dat ze volgend jaar in het tweede kwartaal aan de beurt zijn. Iedereen heeft het druk, druk, druk.

Dat geldt ook voor Karel. Zijn telefoon rinkelt om de haverklap en zijn agenda is strak gevuld (ondanks het ‘werk’ dat hij aflevert). Maar hij blijft uiteraard altijd de rust zelve. Zijn levensmotto ‘alleen kalmte kan je redden’ is zijn mantra als hij lekker in zijn vel zit. Niets kan hem dan nog raken.

Mevrouw Karel daarentegen raakt flink gestrest als haar man zijn werk in drukke tijden op zijn dooie akkertje uitvoert terwijl er nog andere klussen in zijn agenda staan die nog dezelfde dag gedaan moeten worden. Zij is er eentje van het type ‘rap een beetje, doorgaan, niet treuzelen’. Dat zorgt er af en toe voor dat het knettert in huize Karel én om dat te voorkomen, zet Karel vaak toch maar een tandje bij.

Van de week ook weer. Nadat Karel ’s morgens rustig aan de slag was gegaan met het installeren van een ketel, hing zijn eega binnen een uur alweer aan de bel: of hij inmiddels klaar was? Karel die altijd fijntjes aanvoelt wat mensen bedoelen, wist genoeg. Het ‘kalm ân’ mantra zat er vandaag niet meer in en moest plaatsmaken voor ‘rap een beetje’. Gelukkig is Karel altijd voorbereid op dit soort situaties. Hij sloot de ketel binnen no-time aan met de flexibele slangen die voor het grijpen lagen, zonder zich om enig maatwerk te bekommeren. Snel door naar zijn volgende klus. Vrouw blij, Karel blij… klant blij?

Karel blinkt uit in het meedenken met de klant. Vaak gebeurt dit zonder enig overleg met diezelfde klant en vindt Karel een oplossing voor een feitelijk niet bestaand probleem. Zo ook deze keer. De klant in kwestie had Karel ingeschakeld om zijn badkamer te renoveren. De indeling moest Karel maar bedenken. Hij had er tenslotte meer kijk op met zijn jarenlange ervaring. Als hij er maar rekening mee hield dat er ook een toilet in kwam. De man had namelijk nogal last van een prikkelbare darm.

Karel verzekerde de klant dat het allemaal prima in orde zou komen en beloofde een badkamer te maken die in al zijn behoeften zou voorzien. Na een halve dag klussen kwam Karel er echter achter dat de badkamer toch niet zo ruim bemeten was als dat hij van tevoren had ingeschat. Dit terwijl hij juist voor een groot bad en een dito wastafel had gekozen.

Een dergelijk groot bad verdiende natuurlijk een prominente, centrale plek in de natte ruimte, waardoor het toilet uiteindelijk alleen nog maar een plaatsje kon krijgen aan de andere zijde van het bad. Geen probleem natuurlijk voor Karel, die de gekozen indeling prima kon verkopen aan de klant met de prikkelbare darm. Deze zou immers, al relaxend in zijn bad, bij plotselinge hoge nood binnen no-time van het toilet gebruik kunnen maken. Kortom, een badkamer die letterlijk in alle behoeften voorziet.

Ook Karel heeft dus zijn zinnen gezet op duurzaamheid. Zijn zonnepaneelavontuur van vorige week was een fraaie start die naar meer smaakte. Hij moest er niet aan denken dat particulieren zelf aan de slag zouden gaan met het monteren van ingewikkelde en hoog technische apparatuur. Nee, Karel is de man die het allemaal fixen kan. Dus zat hij de hele week al startklaar voor een volgende duurzame klus…die maar niet kwam.

Inmiddels had hij al drie mensen afgewimpeld die hun ketel wilden laten vervangen. “Ik zit midden in de warmtepompen”, had hij ze onvriendelijk toegebeten. Maar bij beller nummer 4 besloot hij toch een andere toon aan te slaan. De schoorsteen moet thuis toch roken, dus toch maar even tussendoor een nieuw keteltje ophangen. Misschien belde er daarna wel een klant met een duurzame klus.

Karel had de ketel nog niet opgehangen en stond op het punt de rookgasafvoer te monteren, of zijn telefoon ging. Of Karel ook een brine-warmtepompsysteem kon installeren? Hij had geen idee waar de beller het over had, maar voelde op zijn klompen aan dat het om een bijzondere en duurzame klus moest gaan. Ter plaatse zou hij wel zien waar het precies om ging, maar voor nu was deze informatie genoeg om hem te triggeren. De ketel waarmee hij bezig was, was toch al zo goed als af. Hij bracht nog snel even een stukje alu-tape aan om de rookgasafvoer met de ketel te verbinden. Of die verbinding wel zo’n lang (duurzaam) leven beschoren zou zijn? Onze wereldverbeteraar had belangrijkere dingen aan zijn hoofd om zich druk over te maken.

Karel volgde tijdens zijn zomerverlof het nieuws op de voet. Dat het IPCC (het internationale klimaatpaneel van VN) haar nieuwe klimaatrapport naar buiten bracht, ging dan ook niet ongemerkt aan hem voorbij. Voor Karel best een openbaring. Het was hem nu meer dan ooit duidelijk dat installateurs het verschil kunnen maken door meer warmtepompen, zonnepanelen, PCM’s en andere duurzame oplossingen te installeren.

Hij nam zich daarom voor om zich vanaf nu zoveel mogelijk te presenteren als duurzame installateur, met dan wel met de bekende Karel-twist: gewoon lekker recht-toe-recht-aan duurzaam (tenzij hij natuurlijk een leuk prijsje voor een ketelvervanging kreeg of een nog beter tarief voor het installeren van een houtkachel).
Nog diezelfde week kwam er een aanvraag binnen van een klant die ‘ook wel eens iets duurzaams wilde’. Karel was er als de kippen bij om hem direct te informeren over de mogelijkheden (vakantie of niet, het klimaat wacht niet!). Zonder zich verder verdiept te hebben in dakhelling, oriëntatie of bouwkundige staat, had hij de klant voorgesteld om te kiezen voor PV-panelen, waarmee deze, zelf ook zo bleu als een bakvisje, direct akkoord was gegaan.

Op zijn eerste dag na zijn vakantie ging Karel enthousiast met een bus vol panelen op pad. Maar eenmaal aangekomen bij de klant kwam hij erachter dat het dak een verre van symmetrische uitstraling had, waarop Karel besloot hierop zijn panelenplan aan te passen. Hij bracht de panelen zo aan dat de fraaie asymmetrische vormgeving van het dak er niet onder zou lijden. Kortom, weer een perfect staaltje van meedenken met de klant.

Dat Karel tegen de vakantieperiode aan lichtelijk overspannen raakt en overduidelijk toe is aan wat rust, is een terugkerend fenomeen. Als éénpitter is hij dan wel geheel afhankelijk van zijn eigen inkomen en betekent niet werken geen geld in het laatje. Maar zo eind juni begint het bij Karel allemaal een beetje schuren.

Hij kan het wat minder goed opbrengen om de klant op een positieve manier te woord te staan, zijn klantcontact wordt vaak wat bonkiger: “Nee mevrouw, die ketel mag best scheef hangen, ik weet echt wel wat ik doe.” Zijn lontje is wat korter, waardoor ook mevrouw Karel alweer aanvoelt dat het tijd wordt voor hem om zijn gereedschapskist even neer te zetten.

Ze polst ze vaak halverwege de derde week van juni hoe het gaat op zijn werk. Als er dan een gefromfraaid “best” uitkomt, weet zij al genoeg. Ze reserveert de camping en haalt alvast de caravan uit de stalling. Meestal barst Karels bom een week later.

Dat was dit jaar bij een klant die hem terug had laten komen voor een lekkende sifon. Toen Karel aankwam kreeg hij eerst de wind van voren: waarom hij die sifon niet goed had aangesloten. Vervolgens begon de klant in kwestie ook nog eens te mopperen over de toch al hoge rekening voor dat gebrek aan kwaliteit. Toen Karel ten slotte onder de wastafel lag om het sifon te repareren en hij een bak ranzig water uit de sifon over zich heen kreeg, was de maat vol, hij liep stampvoetend naar zijn bus toe, pakte zijn kitspuit en vier bussen siliconenkit en kitte de hele sifon volledig in. Eenmaal klaar baande hij zich een weg naar buiten, snakkend naar vakantie. De klant die met hem mee had staan kijken, liet Karel in totale verbijstering achter.

Ondanks dat het lekkere weer van de afgelopen tijd, was Karel begonnen met de aanleg van een vloerverwarmingssysteem bij een wat ouder echtpaar. Het al flink bejaarde stel had onlangs een nieuwe woning laten bouwen om nog vele comfortabele jaren in door te brengen. Uitgerekend Karel mocht deze klus te klaren.

In de niet al te grote woning wilde het stel overal vloerverwarming hebben. Vooral de vrouw vond dat belangrijk, omdat ze altijd van die koude voeten heeft. Karel was voortvarend begonnen op de begane grond en wilde aan het aan het einde van de dag de lus net terug brengen naar de verdeler, toen de vrouw – die hem nauwlettend in de gaten hield – zei: “Vergeet u de trap niet!”

De trap? Daar had Karel heel even niet van terug ? “Ja, die moet toch ook warm zijn, anders heb ik al koude voeten voordat ik boven ben”, wist de vrouw hem te vertellen.

Nou is Karel nooit de beroerdste om mee te denken met de klant, dus de lus richting de verdeler stelde hij nog even uit en Karel ging vrolijk de trap op. Van beneden naar boven, het hele huis heeft nu vloerverwarming. Of pomp van de installatie het allemaal trekt, is een ander verhaal. Voorlopig is het nog even mooi weer, dus dat hoort Karel in het najaar wellicht.

Karel is een groot kunstliefhebber. Regelmatig is dit terug te vinden in zijn dagelijkse werk. Diverse projecten heeft hij al op weergaloze wijze weten uit te voeren. Het zijn kunstwerken op zich.

Zijn grote voorbeeld is M.C. Escher. Iedere week bladert hij thuis, onder het genot van een kop koffie, een dik boekwerk van deze grafisch kunstenaar door, zich verwonderend over alle optische illusies die deze grootmeester wist te creëren. Vooral het werk ‘Klimmen en dalen’ fascineert hem elke keer opnieuw. Fantastisch hoe trappen geen einde hebben terwijl lager of hoger niet lijkt te bestaan.

Afgelopen week had Karel zijn zwager geholpen met het afmaken van zijn nieuwe keuken. Eerder had hij al het leidingwerk hiervoor aangelegd. Hij hoefde enkel nog de kranen en afvoer aan te sluiten. Maar Karel kon zich er niet helemaal op concentreren. Gedachteloos monteerde hij de afvoer en pas toen hij klaar was constateerde hij dat de ene wasbak hoger zat dan de andere. Eigenlijk had hij de afvoer in omgekeerde volgorde moeten installeren, bedacht hij enigszins te laat. Maar ja, om nou alles te demonteren en opnieuw te beginnen... Hij deed dit tenslotte voor noppes.

Karel wierp nog een laatste blik op het resultaat en zag opeens dat het zo eigenlijk zo slecht nog niet was. Het geheel leek eigenlijk verdomd veel op één van die fantastische kunstwerkjes van Escher, zijn grote held. Het klopt niet maar het klopt toch. Hij wist zeker dat zijn zwager trots op hem zou zijn.