Dat Karel tegen de vakantieperiode aan lichtelijk overspannen raakt en overduidelijk toe is aan wat rust, is een terugkerend fenomeen. Als éénpitter is hij dan wel geheel afhankelijk van zijn eigen inkomen en betekent niet werken geen geld in het laatje. Maar zo eind juni begint het bij Karel allemaal een beetje schuren.
Hij kan het wat minder goed opbrengen om de klant op een positieve manier te woord te staan, zijn klantcontact wordt vaak wat bonkiger: “Nee mevrouw, die ketel mag best scheef hangen, ik weet echt wel wat ik doe.” Zijn lontje is wat korter, waardoor ook mevrouw Karel alweer aanvoelt dat het tijd wordt voor hem om zijn gereedschapskist even neer te zetten.
Ze polst ze vaak halverwege de derde week van juni hoe het gaat op zijn werk. Als er dan een gefromfraaid “best” uitkomt, weet zij al genoeg. Ze reserveert de camping en haalt alvast de caravan uit de stalling. Meestal barst Karels bom een week later.
Dat was dit jaar bij een klant die hem terug had laten komen voor een lekkende sifon. Toen Karel aankwam kreeg hij eerst de wind van voren: waarom hij die sifon niet goed had aangesloten. Vervolgens begon de klant in kwestie ook nog eens te mopperen over de toch al hoge rekening voor dat gebrek aan kwaliteit. Toen Karel ten slotte onder de wastafel lag om het sifon te repareren en hij een bak ranzig water uit de sifon over zich heen kreeg, was de maat vol, hij liep stampvoetend naar zijn bus toe, pakte zijn kitspuit en vier bussen siliconenkit en kitte de hele sifon volledig in. Eenmaal klaar baande hij zich een weg naar buiten, snakkend naar vakantie. De klant die met hem mee had staan kijken, liet Karel in totale verbijstering achter.
