Lek(ker) veilig

Net als elk jaar begint het half juni bij Karel behoorlijk te kriebelen. Na een jaar buffelen als kleine zelfstandige, is zijn arbeidsethos in sneltreinvaart aan het wegebben. Mevrouw Karel moet hem in de ochtend ongeveer uit zijn bed sleuren om aan de slag te gaan en rond een uur of drie in de middag krijgt ze vaak al een belletje dat hij naar huis komt. De klus waar mee hij dan bezig is, maakt hij de volgende dag wel af.

Het is elk jaar hetzelfde liedje en daarom plant ze vlak voor zijn zomerreces vaak wat minder ingewikkelde klusjes in; kleine, snelle werkjes waar hij nog nét zijn aandacht bij kan houden. Meestal gaat dat gewoon goed en rondt hij met de hakken over de sloot zijn werkdag af. Maar dit jaar niet. Op zijn laatste werkdag was zijn motivatie dan toch tot het absolute nulpunt gedaald. Niet eerder dan negen uur in de ochtend en met flink wat koppen koffie achter de kiezen, zette Mevrouw Karel haar man in zijn bus voor zijn laatste klus. Maar eenmaal thuis voor zijn lunch krijgt ze hem daarna definitief niet meer weg.

Zijn laatste klein klusje heeft hij dan afgeraffeld. Met nul motivatie in zijn schoenen was hij bij een oud dametje aangekomen om een nieuw gaskookplaatje aan te sluiten. Dat plaatje lag er natuurlijk zo in, maar het gereedschap om de gasaansluiting goed vast te zetten lag nog in zijn bus. Daar kon hij beter niet naar teruggaan, bedacht Karel, want dan zou hij waarschijnlijk direct plankgas wegrijden. Dat wilde hij het vrouwtje toch ook niet aandoen. Gelukkig zat er nog een rolletje teflon in zijn overall. Na de vakantie zou Karel wel even terugkomen om – weer fris en fruitig – de verbinding iets vakkundiger vast te zetten.